Info: P. Buyle - gsm 0473 92 24 23

Het aantal plaatsen in de Wattenfabriek is beperkt tot 50 personen - inschrijven op voorhand is aan te raden.
Inschrijven via www.gammaherzele.be (klik hiervoor 'tickets' bovenaan deze pagina).

Vele hemels boven dezevende

Vele hemels boven de zevende is het langspeelfilmdebuut van Jan Matthys, bekend van erg gesmaakte TV-series als Katarakt, De Smaak van De Keyser, In Vlaamse Velden en Quiz Me Quick. De film is gebaseerd op de gelijknamige debuutroman van Greet Op De Beeck waarmee zij in 2013 de Bronzen Uil Publieksprijs won. De auteur ontfermde zich ook zelf over het filmscenario. Het resultaat mag gezien worden : net als het boek is de filmadaptatie een mijmering over het leven dat belachelijk mooi maar ontzettend lastig is. Een schrijnend drama ook over een familie met trauma’s, geheimen en communicatieproblemen.

Net zoals in het boek vertelt de film het verhaal over vijf met elkaar verbonden mensen die elk op hun manier veel moeite hebben met het bestaan. Centraal staat Eva, een jonge vrouw van eind de 20, een rots in de branding voor haar puberende nichtje Lou, haar getraumatiseerde vader, haar zus Elsie en Casper, de minnaar van haar zus. Eva staat altijd klaar om te luisteren, te bemiddelen en vooral veel te geven. Maar zij vergeet daarbij zichzelf en zij verwaarloost haar eigen grenzen te bewaken. Stilaan groeit achter haar brede glimlach een knagend gevoel van eenzaamheid. Dagelijks kijkt zij diepe emoties in de ogen en probeert daarmee om te gaan. Voortdurend stelt zij zich de vraag of de kunst van het leven er in bestaat tevreden te zijn met wat je hebt of, integendeel, je er niet alles moet aan doen om durven te kiezen voor je eigen geluk. Zeker als je voelt dat je leven op een dood spoor zit, dat er meer in zit, dat je meer verdient, dat je tegengehouden wordt.

Jan Matthys weet hoe hij menselijke verhalen op het scherm moet brengen. In deze film zoekt hij een manier om het gevoelige en het kwetsbare van het boek audiovisueel te tonen. Hiervoor maakt hij meermaals gebruik van allerlei geluiden, tactiele impressies en visuele indrukken. Via zachte kleurencombinaties met kleine contrasten en de lichtinval die natuurlijk en helder oogt, maakt fotograaf Stijn Van der Veken beelden die beklijven en hier en daar zelfs voor een poëtische toets zorgen. De sobere muziek die alles begeleidt is van de Nederlandse singer-songwriter Erik de Jong, beter bekend als Spinvis. Volgens de regisseur is hij het die aan de film de nodige mildheid en troost heeft bijgebracht. De acteerprestaties zijn verbluffend. Vooral Brit Van Hoof (in de rol van Eva) brengt een heel genuanceerd portret van iemand die met haar gevoeligheid in deze wereld geen blijf weet.

Het resultaat van dit alles is een zeer aangrijpende film die je als kijker misschien een beetje verweesd achterlaat. Of is er toch een straaltje hoop in dit doemscenario ? Niettemin is Zeven hemels boven de zevende een schitterende verfilming van een roman en, bijgevolg, een zoveelste parel aan het juweel van de Vlaamse film. Een traditie om te koesteren. Een unieke film om een nieuw seizoen te openen bij GAMMA !


Regie: Jan Matthys
Scenario: Griet Op De Beeck
Fotografie: Stijn Van Der Veken
Muziek: Spinvis
Montage:
Vertolking: Brit Van Hoof (Eva), Koen De Graeve (Casper), Sara De Roo 5elsie), e.a.

<< terug




Le fidèle

Na Rundskop en The Drop is Le Fidèle de derde samenwerking tussen regisseur Michaël Roskam en acteur Matthias Schoenaerts. En net zoals de twee vorige films is Le Fidèle een misdaadfilm, meer bepaald een gangsterfilm. Toch staat de misdaad niet centraal in de film. Centraal staat immers een noodlottig liefdesverhaal over Bibi, een racepilote, en Gigi, een gangster die voor haar wil kiezen maar niet zomaar aan zijn milieu kan ontsnappen. Waar Rundskop ging over wat het gebrek aan liefde met je doet, gaat Le Fidèle over wat het verlangen naar liefde met je doet. De film viel wereldwijd al in de prijzen en onlangs nog sleepte hij maar eventjes zes Ensors in de wacht.

Voor het verhaal inspireerde de regisseur zich op het Brusselse misdaadmilieu van de jaren 80-90 met gangsters als Hamers, Kaplan, Van Oirbeek, Lacroix… Gino Vanoirbeek (Gigi) is een gangster die na een groezelige jeugd en nare jeugdervaringen bleef hangen in een milieu van slechte vrienden en aan de kost komt met overvallen. Op de piste van een autoracebaan valt hij als een blok voor de getalenteerde pilote Bénédicte Delhany (Bibi). Zij is een vrouw die letterlijk alles heeft : mooi, getalenteerd, verstandig, oprecht en bescheiden. Beiden willen samen gelukkig zijn maar van meet af aan voel je als toeschouwer dat dit niet zal lukken. Hun liefde is rechttoe-rechtaan, zeer lijfelijk, impulsief maar ook wankel en uit balans. Vertrouwen wordt al te vaak doorkruist door wantrouwen. En zo schuift Roskam zijn liefdesverhaal op richting “amour noir”, een mix van amour fou en film noir. En opnieuw zien we hoe eros en thanatos nauw verbonden zijn : het verlangen naar absolute liefde grenst altijd aan de dood. En hier doet Schoenaerts opnieuw waar hij zo goed in is: een personage neerzetten dat zindert van de ingehouden frustratie wiens ademhaling en hartenklop hij overneemt en waardoor je intens betrokken raakt bij zijn verhaal. Maar hij krijgt hierbij serieus tegenspel van Adèle Exarchopoulos. Luisteren we even naar het commentaar van Schoenaerts zelf op de hoofdpersonages : Wat mij boeit bij slechteriken is niet hun slechte kant. Eigenlijk heb ik een hekel aan crapuul. Maar er zijn criminelen die zo geworden zin door de omgeving waarin zij zijn opgegroeid. Voor hen is het een manier om te overleven, maar diep vanbinnen zijn zij niet crapuleus. Gigi doet crapuleuze dingen maar diep vanbinnen is hij niet zo. Dat ziet Bibi en daardoor wordt zij verliefd. Zij weet dat Gigi liegt omwille van zijn levensstijl, dat zijn hart niet liegt.

Liefde is echter niet alleen overgave en passie, het is ook onderwerping. En voor dit thema gebruikt de regisseur de angst van Gigi voor honden. Maar om je te onderwerpen aan iemand moet je die vertrouwen, en jezelf ook. Om eerlijk te zijn moet je vertrouwen hebben in jezelf en kunnen staan achter alles wat je zegt en doet. Alleen dan kan je ook woord houden, fidèle zijn. Bibi is zo. Zij is puur, zij is overal wie zij is en zij dwingt Gigi daarmee tot echtheid en oprechtheid. In die zin is Le Fidèle ook een film over identiteit, schuld, boete, catharsis, vergiffenis…

De commentaar van de regisseur hierbij is veelzeggend : We hebben een ziel, een bewustzijn, een lichaam waar we in zitten en niet uit kunnen. We zoeken vrijheid, de ultieme vrijheid. Die hebben we verloren. Tegelijkertijd is er geen houvast in de ultieme vrijheid. We zoeken ketens waar we van kunnen houden, die niet aanvoelen als ketens en die ons wel structuur geven.

De film boeit echter niet alleen door de onbetwistbare passie en charme van de twee helden, maar ook door de kunstzinnige bewerking van beeld (tijdloze kleuren en decors) en geluid. De manier waarop Roskam bvb de overval op een geldtransportwagen in beeld brengt, is meesterlijk. Kortom, Le Fidèle is een spannende maar ook erg professioneel vormgegeven film. Een absolute aanrader voor wie van avontuur en romantiek houdt !



Regie: Michaël Roskam
Scenario: Michaël Roskam en Thomas Bidegain
Fotografie: Nicolas Karakatsanis
Muziek: Raf Keunen
Montage:
Vertolking: Matthias Schoenaerts (Gino “Gigi” Vanoirbeek), Adèle Exarchopoulos (Bénédicte “Bibi” Delhany) Eric De staercke (Freddy Delhany) e.a.

<< terug




Zagros

In 2010 kreeg de film “Die Fremde” van de jonge Oostenrijkse regisseuse Feo Aladag zowel de grote prijs als de publieksprijs op her Filmfestival van Gent. In de film wilde de regisseuse het hoog aantal gevallen van eremoorden aanklagen binnen de Turkse gemeenschap in Duitsland. Precies dat taboe is ook het onderwerp in “Zagros”, een film van de Belgisch-Koerdische regisseur Sahim Omar Kalifa. Ook hij werd bedacht met de prijs voor de beste film in Gent en onlangs kreeg de film ook de Ensor voor de beste film en het beste scenario, samen met “Le Fidèle” van Michaël Roskam. In 2010 schreef de regisseuse i.v.m; “Die Fremde” het volgende : “Het gaat om hardnekkige tradities, die soms verder teruggaan dan religie. Ook sociaal isolement speelt mee… Niet de moslimcultuur zelf is het probleem, wel de patriarchale dictatuur waardoor die wordt gegijzeld en het naïeve westerse geloof dat kwalijke tradities als eerwraak vroeg of laat zullen verdwijnen. “ Blijkbaar is er na het bekijken van “Zagros” nog niet veel veranderd… Het is vooral die boodschap die de jonge regisseur Kalifa wilde brengen. Zelf vluchtte hij als jonge twintiger uit Iraaks Koerdistan nadat drie van zijn broers vermoord waren door de Turkse geheime dienst. In 2001 belandde hij in België waar hij zijn regisseursstudies tot een goed einde bracht.

Het verhaal start in een onherbergzaam dorpje in Koerdistan dat gedomineerd wordt door aartsconservatieve opvattingen. Zagros is een herder die getrouwd is met Havin, een mooie, vrijgevochten vrouw. De familie van Zagros beschuldigt de vrouw echter van overspel. Zagros neemt het voor haar op, en onder de bedreigingen van het dorp vlucht het koppel naar België. Maar zelfs ver van huis valt er moeilijk te ontsnappen aan het gewicht van de tradities… Al gauw zal Zagros moeten kiezen tussen de liefde voor zijn vrouw of de eer van de familie. Zal hij in staat zijn om ondanks alles te blijven strijden voor het geluk van hemzelf en dat van zijn familie ? Een keuze die steeds moeilijker wordt en Zagros stilaan tot wanhoop drijft, vooral omdat de roddels en de achterklap steeds groter worden. Het fatalisme van de film laat weinig goeds verhopen voor de “uiteraard” gevaarlijke emancipatie van de vrouw en de “uiteraard” moeilijke sociale integratie. Had Angela Merkel dan toch gelijk als zij in 2010 zei dat de multiculturele samenleving mislukt was ? Hoe dan ook, liefde, trouw, verraad, vrouwenrechten, patriarchaat, immigratie, wankelende rolmodellen, de clash der tradities en culturen, falende communicatie, het gevaar voor indoctrinatie, het zijn complexe thema’s die Kalifa in zijn naturalistisch gefilmd familiedrama aansnijdt. De suspense en de tragiek stijgen naar verschillende hoogtepunten, met de simpele maar integere Zagros als tollend en dubbelzinnig moreel kompas.

Naast de oersterke acteerprestaties is de fotografie een onmiskenbare troef in de film. Hoewel de film niet in Koerdistan opgenomen is (maar in Griekenland) oogt hij heel authentiek, geloofwaardig en visueel heel sterk. De keuze van de muziek draagt bij tot de beklemmende sfeer van dit prangende familiedrama.

“Zagros is een schitterend geregisseerde, geëngageerde film die je als toeschouwer niet koud zal laten. De film reikt ook geen antwoorden op complexe en hartverscheurende situaties. Genoeg stof om over na te denken ! Om te besluiten laat ik graag de regisseur zelf nog aan het woord : Ik wil niet dat men mij een Koerdische filmmaker noemt. De meeste filmmakers zijn voorzichtig met politiek. Ik probeer diepmenselijke, universele verhalen te vertellen die de mensen overal ter wereld tot nadenken stemmen. Politiek mag het niet halen van de personages, hoewel de politiek en de actualiteit nooit helemaal kunnen genegeerd worden. We kunnen bvb niet ontkennen dat het de Koerdische vrouwen zijn die hun land beschermd hebben tegen de gevaarlijkste organisatie ter wereld : de IS. De kracht van de Koerdische vrouwen is verbluffend, maar niet iedereen is daar gelukkig mee. Sommige mensen zijn bang voor verandering en vragen zich af of die transitie wel positief is.



Regie: Sahim Omar Kalifa
Scenario: Sahim Omar Kalifa en Jean-Claude Van Rijckegem
Fotografie: Ruben Impens
Muziek: Rutger Reinders
Montage:
Vertolking: Feyyaz Duman (Zagros), Halima Ilter (Havin) e.a.

<< terug




Au revoir là-haut

Au-revoir là-haut is moeilijk samen te vatten. De film gaat over vriendschap, oorlog, patriottisme, bedrog en oplichting. Het verhaal start begin november 1918. De oorlog is bijna voorbij. Iedereen is oorlogsmoe : de Franse soldaten, de Duitse… Iedereen wacht op de verlossende wapenstilstand. Maar dat is buiten de waard gerekend, de Franse luitenant Pradelle, een oorlogszuchtige carrièrejager, die uitgerekend op dat ogenblik zijn manschappen op verkenningstocht uitstuurt. Een zinloze opdracht. Even later breekt de oorlogshel uiteraard opnieuw in alle hevigheid los. Bij het gevecht redden Albert en Edouard elkaars leven. Edouards gezicht is echter zwaar verminkt waardoor hij verplicht is de rest van zijn leven een masker te dragen. Met de hulp van Albert laat hij zich dood verklaren. Sinds de wapenstilstand proberen zij immers te overleven in een samenleving waar geen plaats meer is voor hen. The winner takes it all ! Tot hun leven dat van hun vorige luitenant Pradelle opnieuw kruist. Bij toeval worden zij op de hoogte gebracht hoe de officier geld tracht in te zamelen voor een monument voor oorlogsslachtoffers… Hun wraak zal zoet zijn !

Een wat lange aanloop voor een indringende, esthetisch fraaie en verrassende reconstructie van een donkere oorlogsperiode waarvoor de Franse regisseur Albert Dupontel inspiratie zocht in de gelijknamige roman van Pierre Lemaître, goed voor de prestigieuze Prix Goncourt 2013. En net als de romancier wendt Dupontel gewiekst de symboliek van maskers aan als leitmotiv voor hypocrisie, oplichterij en verraad. Het atypische verhaal wordt op een originele manier verteld. Door het sublieme camerawerk en de intelligente acteursregie wint de film aan kracht. De cast is ook van grote klasse met de regisseur zelf in de rol van Albert. De film lijkt wel een rijke schatkist waarin elk detail, elk decor en elke dialoog pure juweeltjes zijn. De maskers die Edouard draagt en telkens een belichaming zijn van zijn psychologische toestand zijn originele creaties van Cécile Kretschmar. De kostuums zijn geïnspireerd op Jean Cocteau en Victor Hugo. En het Parijs van die tijd werd volledig in 3D gereconstrueerd.

De film is echter niet alleen op visueel vlak een rijke film. Het verhaal is ook een onverhulde kritiek op onze huidige maatschappij. De een zijn dood is de ander zijn brood. Ook in 2018 wordt oorlog misbruikt om zaken te doen en veel geld te verdienen. Drukke zakenlui die zich enkel bekommeren om de concurrentie maar niet om hun eigen familie, zij bestaan nog altijd ! En het principe van je kracht aan anderen op te dringen, het is nog niet van de aardbol verdwenen !

Met Au-revoir là-haut levert Dupontel een schitterende Franse film af, een mix van entertainment, kostuumdrama en sociale kritiek. De film straalt tegelijk een besmettelijke vrijgevigheid en een ondeugende boosaardigheid uit en is overgoten met een saus van burleske humor, wrange satire en bittere ernst. Een ideale Franse mix ! Niet te missen !


Regie: Albert Dupontel
Scenario: Albert Dupontel naar Pierre Lemaître
Fotografie: Vincent Mathias
Muziek: Christophe Julien
Montage:
Vertolking: Albert Dupontel (Albert), Nahuel Perez Biscayart (Edouard), Laurent Lafitte (Pradelle) e.a.

<< terug




Loveless

Sinds The Return, zijn eerste internationaal succes, maakt de Russische regisseur Zvjagintsev monumentale films die de grote metaforen en levensvragen niet schuwen. Maar hij vertrekt altijd vanuit de intimiteit, of wat daarvan rest, van een familie. Zijn laatste films Elena en Leviathan weerspiegelen ook de toestand van de Russische maatschappij en je kan er een kritiek in lezen op het land en zijn bewindvoerders. U herinnert zich dat Leviathan absoluut niet gesmaakt en zelfs verketterd werd in Rusland. Om nieuwe problemen te vermijden vroeg producent Aleksandr Rodnjanski geen staatssteun meer aan voor Loveless en zette hij een coproductie op met Frankrijk, Duitsland en België (het productiehuis van de gebroeders Dardenne !). Het maakte het Zvjagintsev iets makkelijker om vrijuit te filmen en te praten. De film werd in Cannes bekroond met de Gouden Palm voor het beste scenario. Hij kreeg er ook de Prijs van de Jury.

Er zijn al duizenden films gemaakt over de liefde. Maar hoeveel bestaan er over het gebrek aan liefde ? In zijn nieuwste werk Loveless (ni ljubov in het Russisch) verkent de regisseur de menselijke relaties vanuit die invalshoek. Het verhaal begint wanneer de 12-jarige Alyocha verdwijnt op weg naar school. Vlucht of kidnapping ? Zijn ouders zijn in een (v)echtscheiding verwikkeld en door beiden wordt het jongetje eerder als een lastpost beschouwd. Beiden maken constant ruzie, zijn voortdurend met zichzelf en hun GSM bezig en houden er al een andere partner op na. Beiden dromen van een nieuwe start maar geen van beiden vindt Alyosha passen in dat nieuwe leven. Toch gaan zij elk op zijn manier op zoek naar hun kind. Noch bij getuigen noch bij de politie moeten zij echter op veel medeleven en empathie rekenen. Wat begint als een naargeestig vechtscheidingsdrama met knipogen naar Ingmar Bergmans klassieker Scènes uit een huwelijk verandert dus al gauw in een sombere verdwijningsthriller die de toeschouwer meeneemt langs groezelige flatgebouwen, desolate ruimtes, postindustriële ruïnes, ondergesneeuwde stadsparken en kale snelwegen om en rond Sint-Petersburg. Het levert monumentale beelden op die het rauwe realisme van de film in de verf zetten. De trage, serene cameravoering en de lange shots gekoppeld aan de ijzingwekkende stiltes en de indringende maar uitgepuurde muziek van de broers Galperine missen hun effect niet. Als toeschouwer word je a.h.w. meegesleept in een bevreemdende en onthutsende helletocht. Het enige lichtpuntje in het verhaal is dat de meeste hulp komt van een comité van gewone mensen, vrijwilligers, die zelf gaan zoeken. Dit neemt niet weg dat de film onverbiddelijk de kilheid in de harten van velen verbeeldt waardoor de ouders in tijden van groot verdriet heel alleen achterblijven en nergens troost vinden. En de geschiedenis dreigt zich te herhalen …

De Westerse toeschouwer zal in Loveless ongetwijfeld een metafoor zien voor het hedendaagse Rusland waar de slinger duidelijk is doorgeslagen. Zowel kilte, gevoelloosheid, materialisme, egoïsme als onverschilligheid zijn kwalijke hedendaagse plagen bij de nieuwe rijken in Rusland. Zvjagintsev ontkent dit niet, integendeel : Ik hoop dat de mensen zich herinneren dat Rusland in 2012 nog boordevol hoop was op verandering en sociale verbetering. Tegen 2015 bleef daar niets meer van over. Intolerantie had de bovenhand gekregen. De samenleving was hysterisch en verdeeld…. De abrupte omschakeling naar het kapitalisme heeft ons land geen goed gedaan… Sommigen zullen er zelfs een allegorie in zien op de scheiding van Rusland en Oekraïne (af en toe hoor je nieuws over dat conflict in de film), met het verdwenen zoontje als “kind van de rekening”.

Maar volgens de regisseur zijn deze interpretaties toch te kort door de bocht. Naar zijn zeggen wilde hij vooral een universeel verhaal brengen over de moderne maatschappij. Over mensen die geen liefde kregen en er zelf ook geen kunnen geven. Over wat een gebrek aan echte communicatie kan veroorzaken in onze wereld waar iedereen met iedereen geconnecteerd is. Over mensen die vol zijn van zichzelf en alles en iedereen daarvoor moet wijken. Over mensen die zichzelf als slachtoffer zien zodra zij de gevolgen van hun daden zien. Over mensen die anderen gebruiken en hen laten vallen als zij in hun ogen geen nut meer hebben. Over mensen die de anderen voortdurend de schuld geven voor hun eigen fouten maar die zelf geen verantwoordelijkheid opnemen. En ja, over de kracht van solidariteit, empathie en de toewijding aan anderen, ook al zijn dat volkomen vreemden. De enige redding uit de impasse, volgens de regisseur.

Loveless is een dreun van een film waarvan de indringende beelden nog lang op je netvlies zullen blijven hangen. Het is een film die zich op meerdere niveaus laat lezen en meedogenloos in onze ziel snijdt. Herkenbaar en toch confronterend. Een zoveelste parel van de Russische grootmeester !

Regie: Andrej Zvjagintsev
Scenario: Andrej Zvjagintsev
Fotografie: Michail Kritsjman
Muziek: Evgeni en Sacha Galperine
Montage:
Vertolking: Marjana Spivak (Zjenja), Aleksej Rozin (Boris), Matvej Novikov (Alyosha) e.a.

<< terug




The day will come

“Tot Kerstmis maar…” verzekert hun weliswaar zieke en alleenstaande moeder haar twee tienerzonen Elmer en Erik voor ze worden afgeleverd aan een jongensinternaat. We zijn 1961, ergens in Denemarken. Daar komen de jongens terecht in de harde handen van een sadistische directeur en een aantal handtastelijke “opvoeders”, ook al zijn lijfstraffen er sinds enige tijd uit den boze.

“The Day Will Come van de Deense filmmaker Jesper W. Nielsen breit op die manier een verlengstuk aan de talrijke films met hetzelfde thema waarmee we de laatste jaren geconfronteerd werden zoals “Song for a Raggy Boy”, “The Magdalena Sisters” en “King of Devil’s Island”, om er maar een paar te noemen. En net zoals deze films is “Der Kommer en Dag” gebaseerd op talloze getuigenissen over mishandeling en misbruik in de beruchte Godhavn (wat een sarcastische naam !) jeugdinstelling en in tenminste acht aanverwante jeugdhuizen. Uit al die schrijnende verhalen puurde de scenarioschrijver het relaas van twee broers, Erik en zijn jongere broertje Elmer. De jongste kan moeilijk stappen door een klompvoet maar is slim en droomt er van om astronaut te worden. 1961 is immers het jaar dat toenmalig Amerikaans president Kennedy beloofde om dank zij een ambitieus ruimteprogramma zo snel mogelijk een mens op de maan te krijgen. Voor onbevangenheid, dromen, idealen en onschuld is er in het tehuis echter geen plaats waar de terreur werkelijk geïnstitutionaliseerd is sinds jaar en dag.

De regisseur weet telkens de spanning vakkundig op te bouwen tot die bijna ondraaglijk wordt om dan zo’n wending aan de gebeurtenissen te geven dat je als toeschouwer weer kunt ademen en je net als de jongeren weer wat hoop krijgt. De muziek helpt daarbij : de tonen zijn vaak dreigend en onheilspellend maar nooit wordt de soundtrack bombastisch of sentimenteel. De solidariteit tussen een aantal jongeren is aangrijpend en Erik, die oud genoeg is om te begrijpen wat er allemaal misloopt, doet zijn uiterste best om zijn broertje zoveel mogelijk te beschermen. En ook de frisse wind van mei 68 steekt voorzichtig de kop op in de gedaante van de komst van een vrouwelijke leerkracht in het internaat. En in de geest van de nieuwe tijd komt er zelfs een inspecteur die bereid is naar de jongens te luisteren, op voorwaarde natuurlijk dat zij durven praten…

We kunnen ons de vraag stellen of dergelijke films nog nodig zijn na zovele onthullingen over mishandelingen en seksueel misbruik. Dreigt er niet een vorm van gewenning en onverschilligheid ? Mijns inziens kunnen er niet genoeg films over het onderwerp gemaakt worden want wat we weten is misschien maar het topje van de ijsberg. Hoeveel getroffen mensen zouden er niet rondlopen die na zovele jaren nog altijd niet durven praten, uit schrik of uit schroom ? Trouwens, de Kerk is er nog lang niet uit om een duidelijk en open standpunt in te nemen in die problematiek, alsof een financiële vergoeding jaren na de feiten alles goed kan maken.

“The Day Will Come” is een harde prent volledig gedragen door de twee jongens die blijven vechten voor hun toekomst. De film is een warme oproep om niet te verzaken aan je dromen en je idealen, welke ook de obstakels zijn die je op je weg ontmoet. Een ode ook aan de jeugdige onschuld en de menselijke solidariteit ! Een film die je vastgrijpt en niet meer loslaat. Ons ideaal Kerstgeschenk !



Regie: Jesper W. Nielsen
Scenario: Soren Svelstrup
Fotografie: Erik Zappon
Muziek: Sune Martin
Montage:
Vertolking: Harald Kaiser Hermann (Elmer), Albert Rudbeck Lindhardt (Erik), Lars Mikkelsen (directeur), Sofie Grabal (Lillian) e.a.

<< terug





Three Billboards Outside Ebbing, Missouri

Wie ooit de film In Bruges (met o.a. Colin Farrell) gezien heeft, weet dat de Brits-Ierse regisseur en toneelauteur Martin Mc Donagh een meester is van de donkere komedie. In zijn jongste film staat dit genre echter ten dienste van een geëngageerde plot over onrecht en de strijd daartegen. Het resultaat is onovertroffen en de film werd dan ook terecht bekroond met twee Oscars : die van de beste vrouwelijke hoofdrol (Frances McDormand) en die van de beste mannelijke bijrol (Sam Rockwell).

Wie is er meer gerechtvaardigd dan een moeder om zelf iets te ondernemen om het doodgelopen politieonderzoek naar de verkrachting en moord op haar dochter weer in gang te zetten ? Haar leven is een verschrikking geworden en zij is totaal verbitterd geraakt. Haar man heeft haar verlaten, zij klust tijdelijk wat bij en zij leeft afgelegen, alleen met haar schoolgaande zoon die slechts wil doen alsof er niets aan de hand is. Tot zij langs een rustige weg op drie reclameborden provocerende boodschappen laat plaatsen waarin zij de ordediensten, en met name de gerespecteerde plaatselijke sheriff, ervan beticht de zaak op zijn beloop te laten. Even simpel als geniaal is dit uitgangspunt dat niet alleen de hele situatie schetst, maar ook tal van onverwachte intriges en machinaties in gang zet. In het sluimerende stadje in het zuiden van de Verenigde Staten gaan de poppen aan het dansen, wat nog meer ellende veroorzaakt. Geen enkele van de vele nevenpersonages zal ongeschonden uit het verhaal komen.

Toch is deze film meer dan een strijd tussen goed en kwaad. De personages zijn genuanceerd en zelfs de meest onschuldige persoon kan een rode lijn overschrijden. De film is ook een snijdend portret van het diepe zuiden van de VS waar xenofobie en racisme alledaagse kost zijn. Maar de grootste troef van de regisseur is dat hij op een intelligente manier drama en humor met elkaar verbindt. De film schakelt voortdurend tussen beide emoties, zonder dat de ene stemming de andere ooit wegdrukt en zonder dat je als toeschouwer weet welke richting de plot voortdurend uitgaat. Het heeft er alles mee te maken dat het verhaal in de eerste plaats een luid kloppend hart heeft, gedragen door een stel rasacteurs wiens dialogen zo sappig en vindingrijk zijn dat je als toeschouwer voortdurend zit te gniffelen. Daarenboven verankert de excellente soundtrack van Carter Burwell (de vaste componist van de Coen Brothers) de film in de rijke Amerikaanse folktraditie.

Three Bilboards is pure magie, een mix van Shakespeare en western, die de toeschouwer ontroert, doet lachen en intrigeert. Niet te missen als opener voor de tweede seizoenhelft !



Regie: Martin Mc Donagh
Scenario: Martin Mc Donagh
Fotografie: Ben Davis
Muziek: Carter Burwell
Montage:
Vertolking: Frances McDormand (Midred), Woody Harrelson (Willoughby), Sam Rockwell (Dixon)

<< terug




Phantom Thread

In een interview verklaarde de intussen 60-jarige Brits-Ierse acteur Daniel Day-Lewis dat Phantom Thread zijn afscheidsfilm was. Gedurende 35 jaar speelde hij amper in 20 films maar was wel goed voor 3 Oscars. Telkens zette hij zeer sterke personages neer in films die de kijker een rijke waaier aan thema’s, sferen, sociale betrokkenheden en historische achtergronden aanboden. Wie herinnert zich niet zijn verbluffende rol in In the Name of the Father (1992) over de Noord-Ierse kwestie, als strijdvaardig gehandicapte in My Left foot (1989) of als New-Yorkse plutocraat, gevangen door de seksuele zeden van zijn milieu in The Age of Innocence (1993), om maar enkele films te noemen. Niet zelden speelde hij echter ook rollen met narcistische gedragskenmerken, denken we maar aan The Unbearable Lightness of Being (1988) of There Will Be Blood (2007). Het is precies in dit laatste segment dat we Phantom Thread moeten situeren. De acteur vergast ons op een knetterend afscheid in de rol van de, op zijn zachtst gezegd, autistische modeontwerper Reynolds Woodcock.

Het verhaal speelt zich af in het stijlvolste stukje Londen van de jaren 50. Woodcock is de eigenaar van het meest gerenommeerde modeatelier van de stad. Prinsessen en andere beroemdheden komen er adembenemend mooie jurken passen. In zijn statige herenwoning draait alles echter om hem en om hem alleen. Als een controlefreak pur sang en op het maniakale af zelfbewust, is hij helemaal op zichzelf gericht. Elke steek, elke stof, elke knoop wordt met uiterste en obsessieve precisie gekozen in zijn verlangen naar perfectie. Zijn strenge zelfregulering legt hij ook op aan zijn omgeving. Als er iemand tegen hem ingaat, betekent dat niet enkel een aanslag op zijn artistieke genie, maar ook een verloochening van de absolute schoonheid zelf. Toch draagt hij een aantal gevoelens en geheimen met zich mee, weggestopt waar nauwelijks iemand ze kan vinden. Het is duidelijk dat in zijn egocentrisch wereldje geen plaats is voor een vaste relatie. Minnaressen komen en gaan. Tot op een dag hij geïntrigeerd wordt door Alma, een dienstertje van eenvoudige komaf. Wat begint als een bedrieglijk simpele love-story mondt echter uit in een verrassend ondeugende analyse van het mannelijk ego. Al gauw ontpopt de vrouw zich als een uit de kluiten gewassen sparringpartner die hem uitdaagt, hem doet wankelen op zijn voetstuk en zijn gezwollen ego doorprikt met als het ware zijn eigen naald. En vreemd genoeg is het net dat waarnaar de egomane couturier op zoek is. De mannequin wordt muze, de minnares wordt meesteres… Het levert voor de kijker een fascinerend machtsspel op waarbij er finaal geen strijd heerst om wie de bovenhand haalt, maar om het bestaansrecht van hun onderlinge verwevenheid. Of hoe het verlangen naar schoonheid en perfectie twee tegenpolen kan samenbrengen. Ook hun minachting voor de opdrachtgevers die denken dat schoonheid te koop is hebben zij met elkaar gemeen.

De film is een streling voor alle zintuigen, een oogverblindend elegant meesterwerk. Niet voor niets werd hij bekroond met een Oscar voor het beste kostuumontwerp. De dialogen zijn scherp maar gestileerd. De rolprestaties zijn, hoeft het gezegd, onovertroffen. De verschijning van de Luxemburgse Vicky Krieps is verfrissend. De film baadt voortdurend in gesatureerde kleuren waarin het spel van licht en schaduw de rijke thematiek sfeervol in de verf zet. De verrassende camerabewegingen zijn tot in de puntjes verzorgd en dit alles op de lyrisch bezwerende muziek van Jonny Greenwood. De regisseur, voor het eerst ook zelf verantwoordelijk voor de fotografie, heeft ook oog voor het potentieel destructieve karakter van het liefdesverhaal. Ongelooflijk hoe hij een sfeer van somberheid weet te creëren die strookt met de gedachten aan de dood waarmee Woodcock geconfronteerd wordt. Uit Phantom Thread spreekt immers een radicale toewijding aan de mode, de schoonheid en… de levenspartner. Alma en Woodcock zweven als het ware tussen leven en dood, tussen aanhankelijkheid en onafhankelijkheid waarbij zij elkaar niet lijken te kunnen lossen, verbonden door een onzichtbare draad, a Phantom Thread. Kortom de film is een ideaal Valentijnsgeschenk ! Misschien een film over de echte, ware liefde ? Het oordeel is aan de kijker!


Regie: Paul Thomas Anderson
Scenario: Paul Thomas Anderson
Fotografie: Paul Thomas Anderson
Muziek: Jonny Greenwood
Montage:
Vertolking: Daniel Day-Lewis (Reynolds Woodcock), Vicky Krieps (Alma), Lesley Manville (Cyril),e.a.

<< terug




Disobedience

Als religie, ontstaan vanuit verwondering over bewondering voor de onverklaarbare verschijnselen rondom en in de mens, niet meer beantwoordt aan haar initiële opdracht, namelijk mensen verbinden met elkaar, met de natuur en met het metafysische, dan wordt het een blind systeem waarin grenzen getrokken worden, mensen uitgesloten of onderworpen worden, informatie koortsachtig beschermd wordt, en dit in naam van weinig democratische dogma’s. De geschiedenis van de mensheid wordt voortdurend gekenmerkt door dergelijke extremismen. Recent nog toonde IS aan tot welke excessen een eenzijdig geïnterpreteerde visie van godsdienstige principes kan leiden. Maar ook andere godsdiensten hebben boter op hun hoofd. De film Kadosh (1999) van de Joodse regisseur Amos Gitaï toonde bvb aan hoe de Joodse godsdienst een vloek wordt wanneer mensen en hun geluk meedogenloos ondergeschikt worden aan achterhaalde wetten en geboden. Ook in Disobedience bezoeken we een ultra-orthodox Joods milieu, ditmaal niet in Jeruzalem maar in Londen. De film is gebaseerd op de gelijknamige autobiografische roman van de Joodse schrijfster Naomi Alderman, een voorvechtster van de vrouwenrechtenbeweging in haar land. De bekende Joodse actrice Rachel Weisz was zodanig getroffen door het boek dat zij de Chileense regisseur Sebastian Lelio (bekend van een aantal feministisch getinte films en van de transgenderfilm Una Mujer Fantastica) kon overtuigen er een film van te maken. Dit verhaal was hem op het lijf geschreven want ook al is hij niet Joods en niet Brits, de impact van religie, de macht van een familie of maatschappij over het individu, de wrijving tussen persoonlijke vrijheid en de werking van een gemeenschap, je plicht vervullen of je verlangens bevredigen, het zijn dat soort thema’s die hem al langer aan het hart liggen. Als mens werd hij immers sterk beïnvloed door de dictatuur in Chili waar ook de kerk een grote invloed had op de samenleving. Laten we even de regisseur zelf aan het woord : In veel gemeenschappen worden mensen om de een of andere domme reden in de hoek geduwd of bedreigd vanwege hun identiteit. Bijna overal worden bepaalde relaties, vormen van liefde of lichamen beschouwd als minderwaardig of zelfs onwettig. De vraag is hoe reageer je als individu op een repressieve omgeving.

Na de dood van haar vader, een gerespecteerde rabbijn, keert de vrijgevochten Ronit terug naar Londen, naar de besloten orthodox joodse gemeenschap waaruit zij jaren geleden verbannen was. Al snel wordt duidelijk waarom : de “verboden” jeugdliefde tussen Ronit en Esti. Die laatste is sindsdien getrouwd met David, hun beste vriend van toen. Maar zij is Ronit niet vergeten. Het wordt een weerzien met grote emotionele gevolgen. Wat volgt is een lesbische liefdesballade waarin wereldbeelden, verlangens, en geest vrijuit botsen, en met een repressief religieuze achtergrond die de passie tussen beide vrouwen alleen maar meer doet oplaaien. De regisseur hanteert echter een heel discrete regie om dit ontvlambaar thema heel gevoelig en delicaat op het scherm te toveren. Hij wordt daarbij fantastisch geholpen door de briljante vertolkingen van de hoofdrolspeelsters. Over de titel zegt de regisseur het volgende : Zonder ongehoorzaamheid is vooruitgang niet mogelijk. Je moet dan wel durven, want je betaalt er altijd een prijs voor. Ik heb de grootste bewondering voor mensen die bereid zijn die prijs te betalen. De beklemming van het milieu wordt schitterend in beeld gebracht door het sombere kleurenpalet en de duistere decors waarin de afkeuring a.h.w. schuilt vanachter elke hoek van de straat. Ook de muziek draagt bij tot een gevoel van desoriëntatie en subversie.

Disobedience is een pareltje dat vragen stelt over sensuele, familiale en religieuze liefde. Wat de uitkomst van die ontplofbare cocktail zal zijn kan niemand voorspellen!


Regie: Sebastian Lelio
Scenario: Sebastian Lelio
Fotografie: Danny Cohen
Muziek: Matthew Herbert
Montage:
Vertolking: Rachel Weisz (Ronit), Rachel McAdams (Estil), Alessandro Nivola (David), e.a.

<< terug




A Gentle Creature

De filmliefhebber die dacht dat hij met Leviathan van de bekende Russische regisseur Andrej Zvyangintsev de scherpste kritiek had gezien op het hedendaagse Rusland zal zijn mening moeten herzien na de visie van A Gentle Creature, een film van Sergej Loznitsa, een regisseur geboren in Wit-Rusland, getogen in Oekraïne en opgeleid in Rusland. Aanvankelijk maakte hij eerder formalistische documentaires maar in de loop der jaren is zijn werk sterk politiek geworden, we denken o.a. aan Maidan, over de volksopstand in Kiev. Vrij recent bracht hij Donbass uit een semi-documentaire over de situatie in het door de Russen gecontroleerde Oostelijke gedeelte van Oekraïne. A Gentle Creature was zijn eerste fictiefilm. Kort samengevat kan je de film een sarcastische doorlichting van het door corruptie en machtswellust ontmenselijkte Rusland van president Poetin noemen.

Wanneer een naamloze, zachtmoedige vrouw een pakket teruggestuurd krijgt dat zij naar haar man had gezonden besluit zij dan maar om zelf naar het Siberische stadje te trekken waar hij al een tijdje in de gevangenis zit. De reden wordt niet vermeld ! Het is meteen het vertrekpunt van een beklemmende roadmovie (of moeten we zeggen hellevaart ?) van bureaucratische hindernissen en psychische vernederingen, waarvoor de regisseur zich baseerde op Dostojevki’s novelle De Zachtmoedige uit 1876. “Iedereen is verantwoordelijk voor alles tegenover iedereen”, schreef de auteur indertijd, wat ten overvloede aangetoond wordt door A Gentle Creature. De film is immers een broeierige trip langs corrupte ambtenaren, dronken pooiers, haveloze hoeren en nog veel ander wansmakelijk gedoe waarin “moedertje” Rusland op een zowel aards realistische als allegorische, bij vlagen sarcastische en tenslotte surrealistische manier te kijk wordt gezet als een land van misdaad maar zonder straf. Het is een gedurfde middenvinger richting Ruslands leiders die van democratie een schijnvertoning en van machtsmisbruik folklore hebben gemaakt.

Hoewel de film zich afspeelt in het hedendaagse Rusland, heeft het verhaal echter ook een tijdloos karakter en krijgt het zelfs de allures van een doemsprookje waarvan het einde gemakkelijk te voorspellen valt. Toch blijft de film boeien, niet in het minst door de ongewone acteerprestatie van de “zachtmoedige vrouw”. Stoïcijns en met een ongelooflijk doorzettingsvermogen weerstaat zij de vernederingen en de demonstratie van corruptie, domheid, onwetendheid, valse raad, dronkenschap, machtswellust, nodeloze wreedheid, ongemene chaos en moreel bankroet. Zo groeit zij uit tot een stille verzetstijdster die, onbewust en tegen beter weten in, verandering en beweging probeert te brengen in een gesloten systeem. Zij is als het ware een zonderlinge, een beetje als prins Mysjkin uit Dostojevski’s De Idioot, een andere belangrijke novelle van de 19eeeuwse schrijver.

Opmerkelijk is ook hoe de vrouw soms als het ware verdrongen wordt in een reeks virtuoos gecomponeerde groepsscènes waarin een hele reeks traditionele liederen, gezongen bij schrans- en danspartijen ten tonele gebracht worden. De meer-stemmige taferelen vormen de kern van een trefzeker portret van een tragische Russische natie, slachtoffer van de geschiedenis met zelf een reeks misdaden op de kerfstok. Over dit idee van een grootse natie die zich wentelt in slachtofferschap schreef Dostojevski ook al. Laten we, om te besluiten, even de regisseur zelf aan het woord : De zachtmoedige vrouw is een archetype. Zij incarneert eeuwen Russische geschiedenis. Het is een volgzame, stilzwijgende vrouw zoals daar in de Russische literatuur verschillende van rondlopen. Ze bestond al ten tijde van Dostojevski en zij bestaat nog steeds. Zij symboliseert de murw geslagen natie, een mens op de rand van zelfmoord. In die zin was Dostojevski een profeet. Hij wist welke toekomst Rusland te wachten stond.

Door wat voorafgaat aan pessimisme en zwartgalligheid zou de doorsnee kijker zich misschien laten afschrikken. A Gentle Creature is echter een ongelooflijke filmervaring waarbij het af en toe doorbijten geblazen is. Om echt te genieten van de film moeten we misschien onze Westerse bril afzetten en alles trachten aan te voelen in de huid van een getormenteerde, Russische ziel. Een niet te missen meesterwerk van een zeer getalenteerd regisseur !



Regie: Sergei Loznitsa
Scenario:
Fotografie: Oleg Mutu
Muziek:
Montage:
Vertolking: Vasilina Makovtseva (de naamloze zachtmoedige vrouw), e.a.


<< terug




The Handmaiden

Deze film is gebaseerd op een uit 2002 daterende historische misdaadroman “Fingersmith” van de Engelse schrijfster Sarah Waters over een meisje uit de achterbuurten van Victoriaans Engeland, een experte in zakkenrollen tot zij zelf wordt gerold door een gentleman-oplichter. De Zuid-Koreaanse cineast Park Chan Wook, bekend van o.a. Oldboy (2003), verplaatste het verhaal naar het door Japan bezette Korea van de jaren 30 en laat Sookee, een Koreaans dienstmeisje met louche intenties, infiltreren in het huishouden van een even jonge als rijke Japanse erfgename, Hideko. Die leeft op een prachtig landgoed, afgesloten van de buitenwereld en in de macht van een tirannieke oom. Maar Sookee heeft een snood plan. Zij werd immers gerecruteerd door een oplichter die wil doorgaan voor een Japanse graaf om de jonge Hideko te verleiden. Of wordt de naïeve Sookee opgeofferd als schakel in een nog gesofisticeerder complot waarvan de sluwe Hideko in de coulissen de touwtjes netjes in handen houdt ? Beide vrouwen symboliseren natuurlijk respectievelijk Korea en Japan. Een sociale satire die kan tellen !

Wat volgt is een somptueuze mysterythriller waarbij je als kijker menig keer op het verkeerde been gezet wordt. Meestermanipulator achter dit in drie delen vertelde en vanuit drie verschillende standpunten gefilmde “The Handmaiden” is natuurlijk de regisseur zelf. Park, altijd al aangestuurd door het thema van de wraak, is nu evenwel meer geïnteresseerd in de psychologische motieven dan in de wraak zelf. Ook zijn andere geliefkoosde thema’s zoals liefde (of wat daar moet voor doorgaan), bedrog, lust, schuld, zondebesef en boete komen weelderig aan bod.

De film wordt gedragen door de acteerprestaties van de twee prachtactrices die in hun sardonisch spel amper in hun kaarten laten kijken. Verder doen de weelderige decors, de piekfijne kostuums, de uitgekiende kadreringen en de lyrische camerabewegingen ons als filmliefhebber voortdurend watertanden.

“The Handmaiden” is een subliem dubbelzinnige, visueel geraffineerde en onweerstaanbaar erotische fabel over de clash der klassen en… seksen ! Een Oosters pareltje om de vakantie in te gaan !


Regie: Park Chan-Wook
Scenario: Park Chan-Wook
Fotografie: Chung Chung-Hoon
Muziek: Cho Young-Wuk
Montage:
Vertolking: Kim Min-Hee (Hideko), Kim Tae-Ri (Sookee), Ha Jung-Woo (de graaf), e.a.

<< terug