|
Film in de Wattenfabriek
Het opzet: in de kleine, sfeervolle mediabox van de Wattenfabriek
(Solleveld 35 te 9550 Herzele), willen wij voortaan op geregelde tijdstippen
op donderdagavond om 20.00 u. een film vertonen op blu-ray (hoge kwaliteit
digitale opname).
Wat blijft om evidente redenen behouden? Een deskundige inleiding
voor de start van de film en de keuze voor kwalitatief hoogstaande films
die u eigenlijk het voorbije jaar in de cinema's niet had mogen missen.
Wees er steeds snel bij want het aantal plaatsen
is beperkt tot 50. De inkom bedraagt € 5,00 voor alle aanwezigen.
Reserveren enkel via onze website: www.gammaherzele.be.
Om u de meest recente films aan te bieden zijn bepaalde titels nog niet
ingevuld, ook omdat wij graag op de actualiteit willen inspelen. Het verdere
programma maken wij hier altijd tijdig bekend.
Wat(n)Film!
een doordachte filmkeuze, een gezellig kader, een inleiding en mogelijkheid
tot nakaarten achteraf, en vooral heel veel zin in film!
Girl
Jaar: België, Nederland - 2018 - 105'
Regie: Lukas Dhont
Cast: Arieh Worthalter, Katelijne Damen, Oliver Bodart, Tijmen Govaerts, Valentijn Dhaenens, Victor Polster
Het verhaal van Lara, een 15-jarig transseksueel meisje geboren in het lichaam van een jongen, klaar om alles te riskeren om haar droom na te streven; ballerina te worden. Ze werd geboren in een mannelijk lichaam, maar ze besloot voor zichzelf dat ze graag als meisje wilde leven. Lara's leven wordt gedomineerd door het innemen van hormoonblokkers en vooral ook wachten: wachten op vrouwelijke hormoontherapie en chirurgie die uiteindelijk eindelijk haar geslacht zal afstemmen op haar vrouwelijke identiteit.
donderdag 12 september '19 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Beautiful boy
Jaar: Verenigde Staten - 2018 - 120'
Regie: Felix Van Groeningen
Cast: Steve Carell, Maura Tierney, Jack Dylan Grazer
Journalist David Sheff (Steve Carell) en zijn getalenteerde tienerzoon Nic (Timothée Chalamet) zijn twee handen op één buik. Wanneer David ontdekt dat Nic worstelt met een drugsverslaving, stort zijn wereld plots in. David besluit om alles in het werk te stellen om zijn zoon te begrijpen en te redden.
Maar hoe red je iemand die (misschien) niet gered wil worden? Is loslaten soms de enige mogelijkheid? 'Beautiful Boy' vertelt het waargebeurde verhaal van een onvoorwaardelijke liefde tussen een vader en zijn zoon.
donderdag 3 oktober '19 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Green book
Jaar: Verenigde Staten - 2018 - 130'
Regie: Peter Farrelly
Cast: Viggo Mortensen, Mahershala Ali en Linda Cardellini
'Green Book' volgt een Italiaans-Amerikaanse uitsmijter, Tony Lip genaamd,
die zijn baan verliest wanneer zijn nachtclub moet sluiten. Vervolgens besluit
hij als chauffeur rond te rijden voor een uiterst getalenteerde pianist.
De twee kunnen elkaar niet luchten of zien, maar vormen geleidelijk aan
een band met elkaar.
donderdag 17 oktober '19 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Cold war
Jaar: Frankrijk - 2018 - 84'
Regie: Pawel Pawlikowski
Cast: Tomasz Kot, Joanna Kulig, Borys Szyc
COLD WAR van regisseur Pawel Pawlikowski (Oscarwinnaar IDA en THE SUMMER OF LOVE) speelt zich af tijdens de Koude Oorlog in de jaren '50 in Polen, Berlijn, Joegoslavië en Paris.
Een gepassioneerd liefdesverhaal tussen twee mensen met verschillende achtergronden en temperamenten, die niet met elkaar maar ook niet zonder elkaar kunnen. Een onmogelijke liefde in een onmogelijke tijd.
donderdag 7 november '19 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Todos Lo Saben (Everybody knows)
Jaar: Spanje, Frankrijk, Italië - 2018 - 132'
Regie: Asghar Farhadi
Cast: Penelope Cruz, Javier Bardem, Ricardo Darin
Een vrouw, Laura genaamd, woont samen met haar man en kinderen in Buenos
Aires. Voor een familiefeest keren ze terug naar de geboorteplaats van Laura,
een dorpje in Spanje. Gedurende deze reis vinden er enkele onverwachte gebeurtenissen
plaats die geheimen naar boven brengen.
donderdag 21 november '19 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Curse of the golden flower
Jaar: China, Hong Kong - 2007 - 114'
Regie: Zhang Yimou
Cast: Yun-Fat Chow, Li Gong, Jay Chou
Het nieuwe romantische actiedrama van Zhang Yimou gaat over de wankele machtsverhouding
tussen keizer Ping (Chow Yun-Fat), de keizerin (Gong Li) en hun twee zonen.
Hun verhoudingen vol verraad en misleiding leiden tot een gepassioneerde
strijd waarin de keizer zich tegen de keizerin keert en de vader tegen zijn
zoons. De spectaculaire film is gemaakt door het creatieve team en de regisseur
van Hero en House of Flying Daggers.
donderdag 5 december '19 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Noces (A Wedding)
Jaar: België, Pakistan, Luxemburg, Frankrijk - 2016 - 98'
Regie: Stephan Streker
Cast: Lina El Arabi, Sébastien Houbani en Babak Karimi
Zahira lijkt op een gewoon 18-jarig meisje, ze gaat naar school en heeft
een druk sociaal leven. Ze deelt alles met haar jeugdvriendin Aurora en
heeft thuis een hechte band met haar familie. Net als elke 18-jarige wil
ze zelf haar eigen leven bepalen. En daar wringt het schoentje, want Zahira’s
familie is traditioneel islamitisch en wil haar een gearrangeerd huwelijk
opleggen. Gewrongen tussen de wensen van haar ouders, haar westerse levenswijze
en haar drang naar vrijheid rekent het meisje op de hulp van haar grote
broer en beste vriend, Amir.
donderdag 23 januari '20 om 20 uur
i.s.m. 11.11.11-actie Herzele
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Grâce à Dieu
Jaar: Frankrijk, België -2018 - 137'
Regie: François Ozon
Cast: Melvil Poupaud, Denis Ménochet, Swann Arlaud
Alexander leeft in Lyon met zijn vrouw en kinderen. Op een dag ontdekt hij dat de priester die hem misbruikte toen hij in
de scouts was, nog steeds met kinderen werkt. Hij besluit actie te ondernemen en krijgt al snel steun van twee andere
slachtoffers van de priester, François en Emmanuel. Ze willen de "muur van stilte" doorbreken die over hun lijden hangt.
De gevolgen van hun actie zullen niemand ongedeerd laten.
donderdag 6 februari '20 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Das schweigende Klassenzimmer
Jaar: Duitsland -2018 - 111'
Regie: Lars Kraume
Cast: Leonard Scheicher, Tom Gramenz, Lena Klenke, e.a.
1956, Berlijn is opgesplitst, maar de muur is nog niet gebouwd. Kurt en Theo, twee Oost-Duitse scholieren glippen binnen
in een bioscoop in West-Berlijn. Hier zien ze schokkende nieuwsbeelden over het Hongaarse studentenprotest tegen het
communistische regime. Op school willen ze een gebaar maken uit solidariteit met de gevallen slachtoffers. Ze overtuigen
hun klasgenoten om een minuut stilte te houden tijdens een les. Een kleine daad met grote gevolgen. Want het ministerie
van Onderwijs beschouwt dit als een contrarevolutionaire daad en eist de namen van de initiatiefnemers.
donderdag 20 februari '20 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Woman at war
Jaar: IJsland - 2018 - 101'
Regie: Benedikt Erlingsson
Cast: Halldór Halldórsson, Halldóra Geirhardsdóttir, Haraldur Stefansson,
Jóhann Sigurdarson en Juan Camillo Roman Estrada
De 49-jarige Halla leidt een gevaarlijk dubbelleven: publiekelijk is ze
een sympathieke koordirigent, heimelijk een beruchte ecoterrorist. Wanneer
ze de kans krijgt een kind te adopteren, staat ze voor een dilemma: blijven
strijden voor Moeder Aarde, of zelf het moederschap omarmen? Buitenissig
IJslands feelgooddrama van de maker van festivalhit Of Horses and Men
(2013) is weer erg onderhoudend en prachtig gefilmd, met een fraaie hoofdrol
van Geirhardsdóttir. De toon is knap getroffen: het absurdisme
staat ontroering en diepgang niet in de weg.
donderdag 5 maart '20 om 20 uur
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Dolor y gloria (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)
Jaar: Spain - 2019- 113'
Regie: Agustín Almodóvar
Cast: Antonio Banderas, Asier Etxeandia, Leonardo Sbaraglia, Nora Navas, Julieta Serrano, Penélope Cruz
Salvador Mallo, een regisseur die over zijn hoogtepunt heen is en met zijn leven en carrière ergens tussen leven en dood, leegte en voldoening, pijn en glorie zweeft, blikt terug op de voornaamste figuren uit zijn leven. Zowel zijn hoogte- als dieptepunten passeren de revue. Zo haalt hij zich zijn jeugd in de jaren ’60 voor de geest, zijn relatie met zijn moeder, zijn eerste en tweede liefde, maar ook hoe schrijven een manier werd om zijn pijn te verzachten, zijn eerste kennismaking met film en de onmeetbare leegte wanneer hij niet in staat is om een film te maken.
donderdag 26 maart '20 om 20 uur (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Call me by your name (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)
Jaar: Italië, Brazilië, Frankrijk, Verenigde Staten - 2017 130'
Regie: Luca Guadagnino
Cast: Timothée Chalamet, Armie Hammer, Michael Stuhlbarg, e.a.
De zeventienjarige Elio brengt samen met zijn vader, een eminente Joodse professor in de Grieks-Romeinse cultuur,
en zijn Franse moeder de zomer door in hun vakantiehuis aan de zonovergoten Italiaanse Riviera. Elio spendeert er
zijn dagen met lezen, muziek luisteren, luilekkeren in de zon en flirten met het Franse meisje Marzia. De dagen worden
alleen maar heter wanneer hij zijn slaapkamer moet afstaan aan de knappe Oliver, de nieuwe assistent van zijn vader.
De blonde jongeman met het lichaam van een Grieks sculptuur zet meteen alle harten in vuur en vlam. En ook Elio,
die aanvankelijk geïrriteerd is door zijn aanwezigheid, voelt zich sterk aangetrokken tot de zelfzekere, arrogante
Amerikaan - al weet hij met zijn eigen libido en lichaam geen blijf. Ze brengen steeds meer tijd in elkaars gezelschap
door, niet zelden in bloot bovenlijf of strakke zwemshorts, wat uitmondt in een plagerige liefdesdans tussen de twee.
donderdag 2 april '20 om 20 uur (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)
Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele
Toegang: € 5,00
Wil je meer weten over deze film.
Info: P. Buyle - gsm 0473 92 24 23
Het aantal plaatsen in de Wattenfabriek is beperkt
tot 50 personen - inschrijven op voorhand is aan te raden.
Inschrijven via www.gammaherzele.be (klik hiervoor 'tickets' bovenaan deze
pagina).
Girl
Vanaf de wereldpremière raakte de film Girl een snaar bij publiek en pers.
Zelden heeft een Vlaamse film zoveel prijzen behaald. In Cannes was er
de prestigieuze Caméra d’Or voor het beste debuut alsook de prijs voor
de beste acteerprestatie in de categorie “Un Certain Regard”. Sindsdien
volgden nog een hele reeks bekroningen, zowel in België als in het buitenland.
Volledig terecht trouwens want superlatieven schieten tekort om dit pareltje
te bejubelen.
Girl is het verhaal van de vijftienjarige Lara, die als jongen
geboren werd maar besloot als meisje door het leven te gaan, en samen
met haar alleenstaande vader naar een nieuwe stad verhuist, waar zij het
wil maken als balletdanseres. Voor het scenario baseerde de jonge regisseur
Lukas Dhont zich op het leven van Nora Monsecour, die geboren werd als
Aaron en inmiddels een professionele danseres is.. “Een heroïsch en tegelijk
heel menselijk en kwetsbaar personage, iemand die zich tegen de normen
van de maatschappij verzet, volledig voor de meest ware vorm van zichzelf
kiest en het klassieke concept van mannelijkheid en vrouwelijkheid uitdaagt.
Een intieme en persoonlijke strijd. Ik vond dat ik dit moest tonen.” Boeiend
en ronduit ontroerend is inderdaad hoe de regisseur het transgenderthema
laat aanvoelen vanuit de geest en het hart van het hoofdpersonage zelf.
Dhont toont ons Lara’s innerlijke verwarring, het worstelen met zichzelf
en met haar jongenslichaam, verbeeld in keiharde, meedogenloze choreografische
oefeningen, een sublieme metafoor. Met een ballerina kon Dhont weliswaar
beweging en elegantie visualiseren, maar ook uiterlijke schoonheid laten
botsen met inwendige strijd. Onder Lara’s streven haar lichaam te boetseren
naar het beeld van het klassieke, vrouwelijke schoonheidsideaal schuilt
ook haar aversie tegenover haar eigen lichaam. Het is een vorm van zelfkastijding
verbonden met een verlangen om dat lichaam te omarmen.
Hoezeer Lara zich ook de gevangene voelt van haar eigen lichaam, de focus
ligt niet enkel op de transgenderthematiek. Minstens evenveel aandacht
gaat uit naar de universele problemen die de puberteit met zich meebrengt.
Hoe Lara wil rebelleren in haar zoektocht naar zichzelf, hoe zij onzeker
maar ook ongeduldig en overmoedig is in haar streven naar een onbereikbare
vorm van perfectie, hoe zij de eerste verliefdheid en seksualiteit ervaart.
Hoe zij omgaat met haar alleenstaande, begripvolle vader en hoe zij zorgt
voor haar jongere broertje. En tenslotte, hoe zij ondoorgrondelijk blijft,
een mysterie voor anderen maar eigenlijk ook voor zichzelf. Zonder ook
maar één valse, sentimentele noot aan te slaan wordt dit alles op een
respectvolle, tedere en genuanceerde manier in beeld gebracht. Hierbij
kon de regisseur beroep doen op een topensemble. Niet alleen is er het
mooie camerawerk van Frank van den Eeden die Lara soms erg dicht op de
huid zit en waardoor een soort poëtisch naturalisme gecreëerd wordt. Ook
de montage is treffend en verweeft de taferelen uit het dagelijkse leven
naadloos met de intens fysieke dansscènes.
Maar last but not least zijn er de acteerprestaties : voorop Victor Polster,
zelf een aspirant-danser, die zich de transgenderrol zowel lichamelijk
als psychisch volledig eigen maakt. Maar ook de vader van wie Lara een
onvoorwaardelijke liefde krijgt wordt perfect gespeeld door de misschien
onbekende Frans-Belgische acteur Arieh Worthalter. Dat de transgenderproblematiek
erg urgent blijft, getuigen volgende woorden van Nora Monsecour : “Ik
had altijd de illusie dat transgenders inmiddels aanvaard waren in onze
maatschappij. Tot ik mijn naam googelde en de commentaren las…”
Regie: Lukas Dhont
Scenario: Lukas Dhont en Angelo Tijssens
Fotografie: Frank van den Eeden
Muziek: Valentin Hadjaj
Montage:
Vertolking: Victor Polster (Lara), Arieh Worthalter (Mathias),
Oliver Bodart (Milo) e.a.
<< terug
Beautiful boy
Na de Oscarnominatie voor zijn film The Broken Circle Breakdown had Felix
Van Groeningen de scenario’s maar voor het grijpen. Toch wilde de Vlaamse
regisseur ook in Amerika vooral een persoonlijke film maken. Daarom nam
hij rustig de tijd om de juiste keuze te maken. In 2014 werd hij getroffen
door de autobiografische romans “Beautiful Boy” van David Sheff en “Tweak”
van Davids zoon Nic. Het is een verhaal over de ups en downs van de drugverslaving,
de onophoudelijke opeenvolging van herstel en vervallen. Beiden wilden
hun verhaal delen en mensen helpen die dezelfde problemen kennen. Met
hen heeft de regisseur heel veel tijd doorgebracht. En door de vragen
die hij stelde besefte hij dat zijn stokpaardjes (zoals het verglijden
van de tijd, familieverhoudingen en de illusie dat je steeds alles onder
controle hebt) die zijn vorige films tekenden ook terugkwamen in het levensverhaal
van de vader en de zoon. Het resultaat is een integere, warmhartige en
aandoenlijke film over de onvoorwaardelijke liefde van een vader voor
zijn verslaafde zoon.
Op het eerste zicht heeft Nic alles om een stralende toekomst tegemoet
te gaan. Hij is aantrekkelijk, slim en talentvol. Toch raakt hij verslingerd
aan het sterk verslavende methamfetamine (bekend als crystal meth). Vader
David wil begrijpen wat er iemand toe aanzet om afhankelijk te worden
van een chemische substantie. En vooral, hij probeert te achterhalen hoe
en waarom zijn zoon steeds weer afdaalt in een neerwaartse spiraal. Dit
verhaal wordt vanuit twee standpunten verteld, dat van de vader en dat
van de zoon, gebaseerd dus op beider boeken. “Voor mij stond de zoektocht
naar een balans centraal”, stelt Van Groeningen. “Er is het evenwicht
tussen licht en donker, tussen de fijne momenten in het leven en het destructieve.”
Precies door op beider gezichtspunten te focussen voel je als toeschouwer
waar de zoon doorheen gaat en daardoor krijg je nog meer begrip voor wat
de vader meemaakt. Machteloos kijkt hij toe hoe zijn zoon steeds verder
van hem en van het leven wegdrijft. Hoewel zij samen de strijd aanbinden
groeit bij de vader stilaan het besef dat hij alleen nog kan helpen door
zijn zoon los te laten. Er is namelijk geen uitleg, oorzaak of verklaring
voor verslaving. Zo leert David het onbegrijpelijke aanvaarden en het
onaanvaardbare begrijpen. Want hoe help je iemand die niet geholpen wil
worden ? Maar precies door de aanvaarding kan hij weer de goede kanten
van het leven zien en appreciëren, samen met zijn zoon. Nic van zijn kant
weet perfect wat er gaande is en voelt zich beschaamd en schuldig tegenover
zijn vader. Door de aanvaarding wordt de band met zijn familie evenwel
hechter, liefdevoller. En zo reikt de film naar een hoopvol perspectief.
Maar alles blijft onzeker…
Beautiful Boy kent bijna een cyclische structuur, precies omdat het verhaal
vanuit twee standpunten verteld wordt. En net zoals in zijn vorige films
(De Helaasheid der Dingen, Belgica…) maken flashbacks een wezenlijk onderdeel
uit van de vertelling. De emotionele impact van deze techniek op de toeschouwer
is opnieuw weergaloos ! Het verhaal slingert heen en weer tussen heden
en verleden en plaatst de geëvoceerde gevoelens in een coherent en begrijpelijk
perspectief. Andere scènes zijn dan weer ruw en doen absoluut geen beroep
op ons mededogen. Aanzetten tot reflectie en het stellen van vragen doen
ze des te meer.
Een andere grote troef van de film is de keuze van de muziek. Heel wat
momenten in de film danken hun emotionele gewicht aan de prachtnummers
van o.a. John Lennon, David Bowie, Neil Young, Nirvana, e.a. Ook hier
heeft Van Groeningen veel respect getoond voor de vader en de zoon. David
en Nic zijn allebei ware muziekliefhebbers met een eclectische smaak.
Zij gingen samen naar concerten, babbelden veel over muziek, kortom, muziek
verbond hen. Alle songs die we horen in de film worden vermeld in hun
boeken. Het levert een symfonische structuur op die de losse eindjes aan
elkaar rijgt, de herhalingen neutraliseert en de film de ruggengraat geeft
die hij nodig heeft, tot aan zijn pakkende climax op de tonen van Gorecki’s
Derde. Subliem ! Hoeft het gezegd dat de film gedragen wordt door briljante
en genuanceerde vertolkingen. Carell en Chalamet voeren je als kijker
mee in een rollercoaster van gevoelens.
Beautiful Boy is in veel opzichten een vintage Felix Van Groeningen film.
Beelregie, mise-en scène, thematiek en sfeer roepen herinneringen op aan
zijn vorige films. Het is het zoveelste pareltje in de reeds rijk gevulde
carrière van deze talentvolle regisseur.
Regie: Felix Van Groeningen
Scenario: Felix Van Groeningen en Luke Davies naar David & Nic
Sheff
Fotografie: Ruben Impens
Muziek:
Montage: Nico Leunen
Vertolking: Steve Carell (David Sheff), Timothée Chalamet (Nic
Sheff), Amy Ryan (Vicki Sheff), e.a.
<< terug
Green book
De voorbije twee jaar werden er in Amerika maar liefst drie kwaliteitsfilms
uitgebracht (Green Book, If Beale Street Could Talk, Blackklansman) waarin
de thematiek van de rassendiscriminatie aan bod kwam. Niet te verwonderen
in een land waarin de president meer verdeelt dan verenigt met zijn beleid,
of moeten we zeggen met zijn tweets. Het hoeft geen betoog dat de Verenigde
Staten zelden meer gepolariseerd waren dan nu en dat die tegenstellingen
de traditionele politieke opdeling in Democraten en Republikeinen doorkruisen
: blank-kleurling, man-vrouw, hetero-homo, rijk-arm, jong-oud… Het doet
dan ook deugd te weten dat de drie genoemde films wereldwijd in de smaak
van het publiek en de jury’s vielen. Green Book kreeg zelfs een Oscar
voor de beste film. De regisseur trekt er resoluut de kaart van de oerklassieke,
tragikomische boodschapfilm, een Hollywoodgenre dat met uitsterven bedreigd
lijkt maar waar het grote publiek duidelijk weer naar snakt. De film is
dan ook een warm pleidooi voor tolerantie en empathie.
Aanknopingspunt voor deze film is The Negro Motorist Green Book, een reisgids
die Afro-Amerikanen in de fifties en sixties gebruikten om door het gesegregeerde
Zuiden te reizen. Het boek bevatte winkels, hotels en restaurants waar
de zwarten wél welkom waren. Het verhaal is eenvoudig en wordt verteld
in een onderhoudende roadmovie waarin twee antipoden langzaam naar elkaar
groeien. Amerika, begin de jaren ‘60. Tony Lip is buitenwipper in een
New Yorkse nachtclub. Wanneer de club de deuren moet sluiten gaat Tony
op zoek naar een nieuw inkomen. Hij neemt de job aan van Dr. Don Shirley,
een zwarte klassieke pianist die tot de New Yorkse high society behoort.
De man moet echter op tournee in het niet zo tolerante Zuiden. Dr. Shirley
heeft bijgevolg fysieke assistentie nodig om dit heelhuids te overleven.
Maar Tony is een machofiguur (van Italiaanse afkomst) die niets van kunst,
muziek en … zwarten moet weten. Beide heren hebben dan ook weinig zin
om veel tijd in elkaars aanwezigheid door te brengen. Maar nood breekt
wet, samen overwinnen zij heel wat tegenslagen en gaandeweg verdwijnen
ook hun wederzijdse vooroordelen. Een incidentrijke trip zal hun leven
voor altijd veranderen en de basis leggen voor een onwaarschijnlijke vriendschap.
De film is gebaseerd op het boek dat de zoon van Tony schreef.
Een van de grootste troeven van de film is de juiste maar moeilijke balans
tussen humor en ernst. Voortdurend zit je als toeschouwer te gniffelen
bij de vaak ronduit tragisch-komische situaties waarin de twee personages
terechtkomen. Niettemin komt de boodschap keihard binnen. “Green Book
is entertainend en geestig, maar je beseft niet hoe moeilijk het is om
een film zo moeiteloos te laten lijken”, merkt de regisseur op. Natuurlijk
zitten er heel wat clichés en stereotypen in de film. En is de film voorspelbaar
? Jazeker ! Worden té heikele issues niet weggemoffeld achter mooie plaatjes
? Ongetwijfeld. Maar dit zijn spijkers op laag water ! Farrelli’s formule
werkt. De glimlach en de tranen volgen elkaar op en op de rolprestaties,
de montage en de cinematografie valt niets af te dingen.
“Green Book” is een ouderwetse Hollywoodfilm over interraciale vriendschap.
Een feelgoodsprookje en een antidotum in verzurende en verscheurende Trumptijden.
Regie: Peter Farrelli
Scenario: Brian Currie en Peter Farrelli
Fotografie: Sean Porter
Muziek: Kris Bowers
Montage:
Vertolking:Vigo Mortensen (Toni Lip), Mahershala Ali (Don Shirley),
Linda Cardellini (Dolores ), e.a.
<< terug
Cold war
Ondanks zijn amper zes bioscoopfilms is Pawel Pawlikowski een heel bijzonder
cineast. Zijn jeugdjaren bracht hij door in het naoorlogse communistische
Polen. Op zijn veertiende verhuisde hij naar Engeland waar hij literatuur
studeerde en zijn filmische vorming kreeg. Hij filmde er onmiskenbaar
in de lijn van de Poolse newwaveregisseurs uit de jaren zestig (Roman
Polanski, Jerzy Skolimowski e.a.) die naar het Westen emigreerden. Pas
een vijftal jaar geleden verhuisde hij terug naar zijn vaderland. Met
zijn post-Holocaustdrama “Ida” (Oscar voor de beste niet-Engelstalige
film) zocht hij dan ook aansluiting bij zijn Poolse verleden. In zijn
recentste film “Cold War” gaat hij terug naar zijn jeugd, het Polen van
de jaren 50-60, een periode die hij enorm koestert. Hij kreeg er in Cannes
de prijs voor de beste regie voor. “Mijn films zijn altijd een weerspiegeling
van waar ik in het leven sta. Bovendien ben ik geobsedeerd door verhalen
met een specifieke historische context”, zegt de regisseur.
Het verhaal begint in 1949. De dirigent-pianist Wiktor reist samen met
de producer Irena door landelijk Polen, op zoek naar jong talent voor
een traditioneel volksliederen-en dansgezelschap. Als de blonde zangeres
Zula auditie komt doen, valt Wiktor als een blok voor haar talent en schoonheid.
Ondanks hun radicaal verschillende achtergrond en politieke overtuiging,
enerzijds, en hun psychologische barrières en temperamentverschillen,
anderzijds, is hun verliefdheid niet te stoppen. Maar wanneer het gezelschap
ook hymnes aan Stalin moet opvoeren, voelt Wiktor zich beknot. Cultuur
misbruiken voor propagandadoeleinden kan niet, volgens hem. Tijdens een
bezoek aan Oost-Berlijn beraamt hij een plan om met Zula naar het Westen
te vluchten.
De film heeft vele lagen. Op een eerste niveau zien we een hartverscheurende
liefdesballade die het noodlottig koppel meermaals van Oost naar West
en weer terug zal voeren, en een periode van zo’n 20 jaar overbrugt. Wiktor
en Zula (schitterende rolprestaties van Tomasz Kot en Joannna Kulig !)
kunnen niet zonder elkaar maar stoten elkaar ook voortdurend af. Hun woelige
relatie is a.h.w. een weerspiegeling van het gespeten tijdsklimaat. “Een
onmogelijke liefdesaffaire in onmogelijke tijden”, stipt de regisseur
aan. Een hommage ook aan zijn ouders wiens tumultueuze liefdesperikelen
hij als kind meemaakte. Toch is de film ook een sociaal- historisch drama
dat aantoont hoe het stalinistische regime cultuur misbruikte om zijn
versie van de werkelijkheid op te dringen. En wat was de invloed van dit
regime op de onderlinge relaties en op de gevoelswereld van de mensen
? Volgens de cineast gebeurt er iets gelijkaardigs op dit moment in een
aantal Oostbloklanden, lid van de Europese Gemeenschap. “Het simplisme
van de regeringen valt niet te rijmen met de behoefte van kunst aan nuance,
schoonheid, tegenstellingen en complexiteit.”
De film is ook een interessant tijdsdocument waarin we ontdekken hoe Polen,
in volle Koude Oorlog, het eerste land was achter het Ijzeren Gordijn
waar, ondanks de censuur, Westerse energie, muziek en gewoontes langzaam
konden binnensijpelen. Deze verschuiving was niet min en kondigde ongetwijfeld
de eerste barsten aan in het Poolse, zeg maar Sovjetregime. Anderzijds
was het de bedoeling van de regisseur een universeel drama te schetsen
waarin hij niet wilde uitleggen noch wilde aanklagen. Dit verklaart meteen
waarom Pawlikowski ook nu voor een zwart-witfotografie kiest. De melancholische
composities brengen je als toeschouwer terug tot de essentie en hoeden
je voor vals realisme. Bovendien laten ze toe veel te suggereren, dingen
te doen ontdekken en de toeschouwer elk moment te laten beleven, te ontroeren,
na te doen denken…
“Cold War” drijft op het ritme van een uitmuntende soundtrack die authentieke
Poolse folk afwisselt met jazz, klassiek en rock-‘n-roll. De wisselende
humeuren van de hoofdrolspelers drijven als het ware op het ritme van
de verschillende muziekgenres. Via de muziek graaft de regisseur inderdaad
in het geteisterde gemoed van de protagonisten. Of is muziek toch het
ultieme bindmiddel ?
“Cold War” is een sexy, jazzy, visueel verrukkelijke en subtiel gecomponeerde
rapsodie over een romantische liefde in politiek beladen tijden. Een historische
film verheven tot poëzie ! Een van de hoogtepunten van het voorbije filmjaar
! Niet te missen !
Regie: Pawel Pawlikowski
Scenario: Pawel Pawlikowski
Fotografie: Lukasz Zal
Muziek:
Montage:
Vertolking: Joanna Kulig (Zula), Tomasz Kot (Wiktor), Cédric Kahn
(Michel)
<< terug
Todos Lo Saben (Everybody knows)
We kennen de Iraanse regisseur Asghar Farhadi vooral van zijn films die
hij in zijn thuisland zelf draaide, “A Separation” en “The Salesman”,
beide bekroond trouwens met een Oscar. Het liefst zou hij in Iran films
bij de vleet maken. Maar dat gaat niet zomaar omwille van allerlei belemmeringen,
verboden en verplichtingen. Gelukkig kan hij in het buitenland terecht.
Zo was er in 2013 “Le Passé”, integraal gefilmd in Parijs. Voor “Todos
lo saben” trok de regisseur naar een Spaans pittoresk dorpje en deed hij
beroep op enkel Spaanstalige acteurs. Toch blijft de cineast trouw aan
zijn stokpaardjes : ook nu gaat het over een moderne tragedie die zich
overal ter wereld zou kunnen afspelen. Ook nu komen zijn geliefkoosde
thema’s als liefde, jaloezie, verraad, geheimen, geruchten, menselijke
conflicten, het noodlot, het gewicht van het verleden… aan bod, onderwerpen
die iedereen kunnen raken en die elk publiek anders kan interpreteren.
Aanleiding van de film was een reis in Spanje die de regisseur met zijn
familie gemaakt had een paar jaar geleden. Hij was zo getroffen door een
plaatselijk drama dat hij besloot er een film van te maken. Hij was vooral
geïnteresseerd in het doorgronden van de typische dorpssfeer en inzicht
te verkrijgen in de hechte banden die de mensen onderhouden met elkaar,
met het verleden en met de natuur. Maar al gauw blijkt niet alles te zijn
wat de uiterlijkheden weerspiegelen… en blijkt niet alles zo simpel te
zijn onder eenvoudige mensen. Farhadi is zelfs een tijdje in Spanje komen
wonen om zich onder te dompelen in de cultuur van het land.
Een naar Argentinië uitgeweken moeder van twee kinderen keert zonder haar
echtgenoot terug naar haar geboortedorp voor het trouwfeest van haar zus.
Het blije weerzien met haar familie, vrienden en … een oud-geliefde baadt
in een sfeer van ongedwongenheid en zuiderse warmte. De vrolijkheid is
echter van korte duur want er gebeurt een familiedrama. Deze crisissituatie
is voor de regisseur de aanleiding om uit te spitten wat voor gevoelens
en conflicten dit allemaal blootlegt bij de individuen, de familie en
de gemeenschap, hoe hun relaties verstoord worden, hoe mensen hun eigen
ondergang tenslotte kunnen bewerkstelligen. Sommigen paniekeren en worden
tot wanhoop gedreven, anderen gaan tot actie over en nog anderen blijven
passief en vertrouwen op God voor de goede afloop. Veel frappanter nog
is dat oude vetes en territoriale geschillen worden opgerakeld, oude wonden
gaan weer open, rekeningen uit het verleden worden vereffend, de achterklap
viert hoogtij, familiegeheimen duiken weer op en zelfs de klassenstrijd
heeft zijn zeg. Met het verleden ben je blijkbaar nooit klaar. “De mens
weet niet welk verleden hem wacht”, stipt de regisseur aan.
“Todos lo saben” is een aangrijpend psychologisch drama met ijzersterke
vertolkingen van schitterende Spaanse acteurs en actrices. De fabuleuze
fotografie van de glooiende Spaanse landschappen zet de tragiek extra
in de verf. Binnenshuis vallen de mooie kleurcontrasten op. Ook de flamencosongs
die regelmatig opduiken onderstrepen de noodlotthematiek. Kortom, een
film vintage Farhadi. Een zoveelste pareltje van deze minzame en intelligente
regisseur.
Regie: Asghar Farhadi
Scenario:
Fotografie: José Luis Alcaine
Muziek:
Montage:
Vertolking: Penelope Cruz (Laura), Javier Bardem (Paco), Barbara
Lennie (Victoria), Ricardo Darin (Alejandro)
<< terug
Curse of the golden flower
De Chinese regisseur Zhang Yimou behoort tot wat men de “Vijfde Generatie”
van Chinese filmmakers noemt. Na de Culturele Revolutie van Mao Zedung
wilden zij oude stramienen doorbreken door het China dat zij kenden te
ontmantelen in hun filmcreaties. Het sociale heroïsme van de arbeider
dat in de films onder Mao verheerlijkt werd was niet langer aan de orde
! Dat die vernieuwingen niet van een leien dakje verliepen is duidelijk.
Zhang Yimou werd in de jaren 90 in het Westen bekend met films zoals Het
Rode Korenveld, Ju Dou, Raise of the Red Lantern, The Road Home, Not one
less…, stuk voor stuk films die in China verboden werden omwille van hun
subtiele kritiek op het politieke regime. Zhang kreeg zelfs vijf jaar
filmverbod opgelegd. In die periode werd hij gescheiden van zijn familie
en gedeporteerd naar een werkkamp. Daarna veranderde hij radicaal van
aanpak en zocht inspiratie in de rijke Chinese mythologie voor een reeks
indrukwekkende krijgskunstfilms (Hero, House of the Flying Daggers,…).
In 2008 regisseerde hij ook de openingsceremonie van de Olympische Spelen
in Peking. De jongste jaren buigt hij zich weer over de (recente) geschiedenis
met kleinschalige drama’s in een soort gestileerd neorealisme. Met het
prachtige Coming Home keerde hij inderdaad terug naar zijn roots in een
politiek gekleurd, tragisch en historisch melodrama. Voor de trouwe Gamma-filmliefhebber
signaleren we dat het precies vijf jaar geleden is dat we dit pareltje
aanboden !
Curse of the Golden Flower uit 2007 behoort uiteraard tot de “Martial
Art Movies”. Voor de dramatische opbouw inspireerde de regisseur zich
op de tragedies van Shakespeare, al is de film zeker geen adaptatie van
het werk van de Engelse theatergrootmeester. Toch is het verhaal over
een keizer die zijn overspelige vrouw langzaam vergiftigt en op die manier
ook zijn drie zonen tegen elkaar opzet een op en top konings- of keizerdrama.
De relatie tussen de despotische keizer en zijn gemalin is zo gecorrumpeerd
dat een complot om elkaar te vernietigen de enige uitweg is uit het verstikkend
labyrint. Zhang benadrukt het claustrofobische van de gangen in en rond
het paleis met een waanzinnige weelde aan kleuren, rijke stoffen, goudbeleg,
tapijten. De keizerin bezwijkt in haar sierlijke gewaden, pompeuze vertrekken,
zwaar beladen kronen en haarspelden. Kortom, elk detail in de interieurs
speelt zijn rol om het noodlot te voltrekken. Ook de massascènes zijn
imposant. De manier waarop de regisseur het keizerlijke leger en zijn
tegenstanders in beeld brengt is oogverblindend, waarvoor dank aan de
digitale beeldtechnologie. Maar in tegenstelling tot wat sommigen beweren,
zijn de via computer gegenereerde krijgers niet storend. Integendeel,
alles draagt bij aan een visueel meesterwerk.
Laat U als kijker meevoeren en er wacht U een fantastische en bedwelmende
kijkervaring. Het is eens iets anders dat we aanbieden als Kerstgeschenk
!
Regie: Zhang Yimou
Scenario:
Fotografie: Zhao Xiaoding
Muziek: Shigeru Umebayashi
Montage:
Vertolking: Show Yun Fat (Keizer), Gong Li (Keizerin), Jay Chou
(Prins Jai), Liu Ye (Prins Wan), e.a.
<< terug
Noces (A Wedding)
Na Le monde nous appartient (2012) kwam de Brusselse regisseur-scenarist
en ex-journalist Stephan Streker opnieuw met een op een nieuwsitem geïnspireerd
noodlotsdrama. Voor de vorige film lag de moord op Joe Van Holsbeeck aan
de basis. Voor Noces (2017) baseert Streker zich op een waargebeurd feit
uit 2007 over een gedwongen huwelijk in een Pakistaans gezin in Charleroi.
Hoewel de regisseur met klem ontkent dat hij een religie, een land of
een gemeenschap wil veroordelen is dit een film over vrijheid en emancipatie.
Anderzijds was het belangrijk voor Streker de Pakistaanse cultuur zo waarheidsgetrouw
mogelijk te tonen. Is het daarom dat de film mede geproduceerd werd door
de Pakistaanse staat ?
Het hoofdpersonage Zahina, de 18-jarige dochter van het Pakistaanse gezin
en tweedegeneratiemigrante, leeft tussen twee werelden in: de persoonlijke
vrijheden van het Westen en de moslimtradities van haar ouders. Beide
werelden lijken onverenigbaar als de ouders haar willen uithuwelijken.
De traditie van uithuwelijking verzoent zich weliswaar met de hedendaagse
technologie (de partnerselectie gebeurt via Skype), maar niet met de toekomstdromen
van Zahina. Zij zoekt steun bij haar oudere broer en zus maar algauw blijkt
dat de relatie tussen Zahina en de andere familieleden heel ingewikkeld
is. Allen zijn zij als het ware pionnen opgevoed met een giftige mix van
liefde, verantwoordelijkheidsgevoel en eer waardoor iedereen klem komt
te zitten en alle betrokkenen zowel als schuldig en als slachtoffer kunnen
beschouwd worden. “In deze bijna voorspelbare spiraal is traditie de grootste
vijand, niet zozeer religie”, betoogt de regisseur. En inderdaad, hoewel
Zahina in verzet komt en haar eigen weg wil gaan, blijft zij bidden en
de moslimrites respecteren. En boven de traditie staat dan nog de eer,
de schijn hoog houden, het voorkomen van gezichtsverlies en de vrees uitgestoten
te worden uit de Pakistaanse gemeenschap. En zo groeit de film uit tot
een klassieke Griekse tragedie waar we als toeschouwer de onvermijdelijkheid
van de gebeurtenissen als het ware aan de lijve ondervinden. Het kwaad
schuilt niet in de mensen zelf maar is iets dat van boven op hen afgevuurd
wordt. Opmerkelijk hierbij is Zahira’s toneelrol op school als tragische
heldin Antigone.
De regisseur is er in geslaagd een zeer genuanceerd beeld op te hangen
van deze tragische problematiek. De personages worden niet simpelweg als
goed of fout getekend maar zij worden gedreven door krachten waar logica
of liefde geen vat op hebben en die door ons moeilijk te begrijpen zijn.
Hierbij heeft de regisseur ook aandacht voor de machteloosheid van de
buitenstaanders verpersoonlijkt door o.a. André, de huisvriend die als
bemiddelaar tracht op te treden. Een belangrijke scène die bovenstaand
gegeven illustreert is de monoloog van de oudere zus die het gedwongen
huwelijk vergoelijkt met het argument dat het leven nu eenmaal niet eerlijk
is, zeker niet voor vrouwen.
Ondanks de aandacht voor detail goot de regisseur de film niet in de voor
de hand liggende vorm van sociaal-realistisch docudrama. Geen beweeglijke
handcamera maar strakke kaders met soms lang aangehouden close-ups. In
zijn eerste lange fictiefilm levert Grimm Vandekerckhove trouwens een
beheerste Scope-fotografie af. En ook van lange trackingshots is hij duidelijk
niet benauwd. Licht en beweging staan vaak tegenover de beklemmende interieurs
met een doorgedreven oranjegeel kleurenpalet en rood als leidmotief.
Net als Die Fremde (2010) of Zagros (2017) is Noces een urgente film die
de mensenrechten centraal stelt. Anno 2020 zijn vrijheid van mening, partnerkeuze
e.d. nog niet evident in sommige landen en gemeenschappen.
Regie: Stephan Streker
Scenario: Stephan Streker
Fotografie: Grimm Vandekerckhove
Muziek:
Montage:
Vertolking: Lina El Arabi (Zahina), SébastienHoubani (Amir), Babak
Karimi (Mansoor), e.a.
<< terug
Grâce à Dieu
Enfant terrible, provocateur, taboebreker, maker van psychologische thrillers
met schokeffecten, schilder van zowel kille als kinky psychoseksuele portretten…
het zijn maar een paar kenmerken die François Ozon in zijn 30-jarige carrière
opgeplakt kreeg met films als Les amants criminels (1990), Swimming Pool
(2003), Jeune et jolie (2013), L’amant double (2017) … Velen vergeten
dan wel zijn voldragen films waarin dood, schuld en berouw centraal stonden.
We denken aan Sous le sable (2000), Le temps qui reste (2005) en de bekroonde
Franz (2016). Hoe dan ook, de regisseur kan beschouwd worden als een van
de belangrijkste dragers van de moderne Franse film. Niet te verwonderen
dat hij zich geliefd maakt zowel bij het cinefiele publiek als bij de
filmcritici.
Voor Grâce à Dieu veranderde Ozon het geweer compleet van schouder. De
film is een docudrama en handelt over een brandend actueel thema : een
pedofiliezaak in de Katholieke Kerk die in Frankrijk nog steeds met argusogen
gevolgd wordt en nogal wat heisa deed ontstaan, niet in het minst omdat
de Kerk juridische stappen had ondernomen om de release van de film uit
te stellen tot na de rechtszaak. Met uitzondering van het taboe-onderwerp
is Grâce à Dieu dus een atypische film voor Ozon. Het is zijn verdienste
geweest elk melodramatisch schokeffect te vermijden om zo het verhaal
van de slachtoffers centraal te stellen. In veel van zijn vorige films
stonden sterke en vaak complexe vrouwenkarakters centraal. Nu wilde hij
de mannelijke psychologie verkennen en een stem geven aan de zovele kwetsbare
of gekwetste mannen die hun gekrenkte gevoelens de vrije loop konden laten.
Dank zij talloze gesprekken met de slachtoffers en hun familie had de
regisseur op een bijna “onderzoeksjournalistieke” manier zoveel informatie
verzameld dat hij oorspronkelijk een documentaire wilde maken. Maar uit
respect voor de slachtoffers die zich zoveel hadden blootgegeven en liever
een fictiefilm zagen koos hij uiteindelijk voor een docudrama. De film
is sober, ingetogen, sereen, terughoudend, zet aan tot nadenken en is
voer voor discussie. Het is absoluut geen politiek pamflet ; Ozon wil
niet provoceren en niet zozeer de Kerk veroordelen of schaden dan wel
de tegenstellingen en de complexiteit van deze zaak verkennen. Niet te
verwonderen trouwens dat de cineast talrijke dankbetuigingen heeft gekregen
van katholieke verenigingen die het kotsbeu zijn dat hun geloof direct
wordt gelinkt aan pedofilie. Of hoe het een goede zaak zou kunnen zijn
voor de ware Kerk als er eindelijk eens schoon schip kon gemaakt worden.
In het begin van de film wordt het levensverhaal van Alexandre geschetst.
Hij heeft een belangrijke job en woont in Lyon samen met zijn familie.
Op een dag ontdekt hij bij toeval dat priester Bernard Preylat, de man
die hem misbruikt heeft in zijn jeugd, nog altijd in contact komt met
kinderen. Hij besluit te reageren en met de hulp van een psychologe kan
hij zijn relaas doen bij Philippe Barbarin, de aartsbisschop van Lyon.
Hoewel deze zelfs een ontmoeting plant met de priester waarin hij pleit
voor verzoening worden er geen excuses aangeboden. En aangezien de zaak
verjaard is kan er dus ook geen rechtszaak aangespannen worden. Toch blijft
Alexandre niet bij de pakken zitten. Hij komt in contact met andere slachtoffers
en samen richten zij de organisatie “La Parole Libérée” op. Maar ook nu
kunnen zij wel rekenen op piëteitsvol medeleven maar niet op daadwerkelijke
actie van de Kerk. Pedofilie wordt door Barbarin scherp veroordeeld maar
hij voegt de daad niet bij het woord. De titel van de film verwijst trouwens
naar een revelerende lapsus van de kardinaal tijdens een persconferentie
“Goddank zijn de feiten verjaard”. Dit zorgt ervoor dat het onrecht nog
extremer en onbegrijpelijker wordt. Ook vernemen zij dat Barbarin al jaren
op de hoogte was van de feiten maar niets ondernomen heeft. Dertig jaar
geleden had Peyrat immers alles aan hem opgebiecht. Bovendien worden de
slachtoffers geconfronteerd met de gekende methodes om deze verschrikkelijke
zaken in de doofpot te steken : de overplaatsing van priesters, het sussen
of afdreigen van slachtoffers, de omerta, het vertragen van klachtenprocedures,
enz. Deze cultuur van ontkenning wordt nog extra in de verf gezet door
de uitspraak van Barbarin dat pedofilie, net als homofilie, een zonde
is maar geen misdaad.
Interessant hierbij is dat wij een dieper inzicht krijgen in de psychologie
van de slachtoffers. Er zijn er die er voluit willen voor gaan en de strijd
willen aanbinden tot het uiterste, anderen zijn terughoudend of twijfelen
uit schrik van niet geloofd te worden terwijl sommigen zelfs bang zijn
voor hun goede faam (of die van hun familie) en hun carrière. Wij vernemen
ook meer over de traumatiserende gevolgen van het misbruik, gaande van
depressies, sociaal isolement, slapeloosheid, schaamte tot een laag zelfbeeld,
onveiligheidsgevoelens, communicatiestoornissen, enz. Ook de manier waarop
zij die trauma’s al dan niet verwerkt hebben is verhelderend. Maar wat
de regisseur vooral in de verf wilde zetten is dat “La Parole Libérée”
geholpen heeft om de stilte te doorbreken. Met elkaar praten bracht de
mannen ertoe de zaak publiek te maken en naar het gerecht te stappen in
de hoop dat de waarheid zou zegevieren en de schuldigen gestraft zouden
worden. Aandoenlijk ook hoe die slachtoffers, nochtans erg verschillend
in veel opzichten en levend in verschillende omstandigheden, in solidaire
verbondenheid vrienden worden, elkaar begrijpen, aanvullen en beschermen.
Een mooi voorbeeld van menselijkheid, liefde, empathie en compassie in
tijden van egocentrisme !
Dit neemt niet weg dat ook de vraag naar vergiffenis gesteld wordt in
de film. De slachtoffers trachten op de een of andere manier zich te verzoenen
met de Kerk en verklaren alle stappen te ondernemen voor de Kerk en niet
tegen haar. Deze confrontatie was nodig om weer hoop te koesteren voor
een nieuwe toekomst, voor hen maar ook voor de Kerk. Misschien kan dit
bij de toeschouwer allemaal leiden tot een vernieuwde relatie met religie
en de Katholieke Kerk in het bijzonder. Toch kan het ook een valstrik
zijn, volgens de regisseur : “Ik snap wel dat vergiffenis bevrijdend kan
zijn voor het slachtoffer, een noodzaak om de pagina te kunnen omdraaien.
Maar je moet daar ook mee opletten, want de katholieke autoriteiten profiteren
van dat systeem. Als je vergiffenis schenkt, is de zaak gesloten en wordt
er niet meer gepraat. Zo verleng je het stilzwijgen terwijl dat net het
grote probleem is.” Het is aan de kijker om te oordelen!
N.B. Bij het schrijven van deze tekst (eind januari 2020) is het volgende
geweten over de rechtszaak. Priester Bernard Preynat werd op 4 juli 2019
veroordeeld en kreeg de zwaarst mogelijke straf: als preister werd hij
afgezet en teruggebracht in de lekenstand. Of daaraan ook een gevangenisstraf
gekoppeld wordt zal een dezer dagen bepaald worden. Omwille van schuldig
verzuim werd kardinaal Barbarin op 7 maart 2019 veroordeeld tot een gevangenisstraf
van 6 maand met uitstel. Aangezien er beroep aangetekend werd wordt het
verzoek tot ontslag voorlopig geweigerd door Paus Franciscus, in naam
van het vermoeden van onschuld.
Regie: François Ozon
Scenario: François Ozon
Fotografie: Manuel Dacosse
Muziek: Evgueni & Sacha Galperine
Montage:
Vertolking: Melvil Poupaud (Alexandre Guérin), Denis Ménochet (François
Debord), Swann Artaud (Emmanuel Thomassin) e.a.
<< terug
Das schweigende Klassenzimmer
Na “Die Staat gegen Fritz Bauer”, een docudrama over de Duitse nazi-jager,
komt regisseur Lars Kraume opnieuw aanzetten met een oerdegelijk historisch
drama, over een fascinerende voetnoot in het Duitse Koude Oorlogsverleden.
Het verhaal speelt zich af in het eerste decennium na de Tweede Wereldoorlog.
Een intrigerende tussenperiode, volgens de regisseur, want de Wereldoorlog
lag nog vers in het geheugen en de Koude Oorlog draaide nog niet op volle
toeren. De relatieve rust die op dat ogenblik in het toenmalige Oost-Berlijn
heerste was geen afspiegeling van wat er in de Sovjetsatellietstaten gaande
was. In Hongarije bijvoorbeeld stapelden zich al jarenlang de ergernissen
tegen het regime op. Dit leidde op 23 oktober 1956 tot een eerste studentenopstand
die resulteerde in een grootschalige volksopstand. Pas op 10 november
werd alles in de kiem gesmoord door de Sovjettroepen. Talrijke arbeiders
en studenten waren het slachtoffer van de repressie.
Oost-Berlijn, 1956, vijf jaar voor de bouw van de Muur. De middelbare
schoolvrienden Kurt en Theo zijn in het geniep naar West-Berlijn getrokken
waar zij een bioscoop binnenglippen, in de hoop wat vrouwelijk naakt te
aanschouwen. Wat zij voorgeschoteld krijgen, zijn echter tragische nieuwsbeelden
van het Hongaarse studentenprotest tegen het communistische regime in
Boedapest. Terug in Stalinstadt, halen zij een aantal medestudenten over
om naar de West-Duitse zender RIAS te luisteren bij de alleenstaande Edgar,
oudoom van een medescholier. Daar vernemen zij dat de beroemde Hongaarse
voetballer Ferenz Puskas omgekomen is bij de onlusten. Met meerderheid
van stemmen beslissen zij twee minuten stilte te houden voor de slachtoffers
in het begin van de volgende les. Deze actie blijft niet zonder gevolgen.
Hoewel de schooldirecteur de rust en de stilte wil bewaren wordt het voorval
onderzocht door de fanatieke ambtenaar Kessler. En wanneer de Onderwijsminister
Lange de actie als contrarevolutionair beschouwt geraken de gebeurtenissen
in een stroomversnelling. Kunnen de jongeren weerstaan aan de druk om
de “aanstokers” aan te wijzen ? Weten zij hun solidariteit te bewaren
? Is hun samenhorigheid een wapen tegen de onderdrukking ? Wie zal tenslotte
bezwijken ? Is er nog een weg terug naar het onschuldige leven van voor
hun daad ? Hoe dan ook, de regisseur weet de spanning in een sluipend
tempo op te bouwen. Wat begint als een kwajongensstreek van de scholieren
verandert in een zaak met verstrekkende gevolgen, niet in het minst voor
het leven van de jongelingen. Het is het relaas van Dietrich Gartska,
een van die studenten, dat we te zien krijgen.
Het is duidelijk dat de film ons uitnodigt een aantal parellellen met
het heden te trekken. Het jongerenprotest is een vinger aan de pols van
een maatschappij in tijden van ideologisch verwrongen nieuwsvoorziening.
Het nieuws dat de twee vrienden gezien hebben in een Westerse bioscoop
staat immers in schril contrast met het korte persbericht in een lokale
krant. Gewone burgers zijn niet in staat een waarheidsgetrouw beeld te
krijgen van het conflict in Hongarije. De vraag is of wij de berichtgeving
nog kunnen vertrouwen in tijden van fake news, manipulatie… ? Dat stilte
een luid protest kan inhouden en veel schade kan berokkenen aan het politieke
establishment is een andere vingerwijzing naar onze huidige maatschappij
waar kritisch denken en afwijkende meningen niet altijd geapprecieerd
worden. Voor veel moderne jongeren kan deze film een inspiratiebron zijn
tot politieke bewustwording.
“Das schweigende Klassenzimmer” voelt klein aan maar is ijzersterk in
de omgang met grote gebeurtenissen. Net als het bejubelde “Sophie Scholl”
uit 2005 is dit een ontroerend verhaal dat kan bogen op een indrukwekkende
cast vol jong talent. Een absolute must !
Regie: Lars Kraume
Scenario: Lars Kraume naar het boek van Dietrich Gartska
Fotografie: Jens Harant
Muziek: Christoph Kaiser
Montage:
Vertolking: Leonard Scheicker (Theo),, Tom Grumenz (Kurt), Lena
Klenke (Lena), Jonas Dassler (Erik) e.a.
<< terug
Woman at war
Speels verfrissend, poëtisch absurd, eigenzinnig creatief, sfeervol surrealistisch,
spannend energiek, luchtig spannend… het zijn maar een paar uitspraken
die deze IJslandse film typeren over een 50-jarige alleenstaande vrouw
die als een volleerd eco-terroriste de strijd aanbindt tegen de industrialisering
van haar geliefde IJslandse natuur. De regisseur, Benedikt Erlingsson,
zelf een gelauwerd acteur en theaterregisseur, heeft een uitgesproken
voorkeur voor de klassieke Griekse tragedies en komedies. Ze bieden hem
de stof en de structuur om ernstige onderwerpen aan te snijden in een
verhaal met diepgang en… een glimlach. Verder geeft hij de toeschouwer
de raad de film niet trachten te categoriseren als politieke komedie,
ecologische satire, sociaal drama, feelgood film… maar “alles gezwind
over je heen te laten komen”.
In de stad is Hella een populaire koorleidster die eenieders hart weet
te verwarmen met haar minzame glimlach en haar ongebreidelde energie.
Maar op het platteland heeft zij door de pers de bijnaam “Mountain Woman”
verworven. Een anoniem figuur die, Robin Hood of de Griekse godin Artemis
indachtig, met pijl en boog elektriciteitskabels vernietigt in een persoonlijke
kruistocht tegen de snel groeiende maar vervuilende aluminiumindustrie.
Dat komt erg ongelegen voor de overheid, aangezien er grote Chinese investeringen
op til zijn. De media staan bol van de geruchten over wie er achter de
aanslagen zou kunnen zitten. Het werk van een politiek of religieus gedreven
fanaticus ? Zelfs de Amerikaanse CIA wordt ingeschakeld. Een door IJsland
fietsende jonge Zuid-Amerikaan in Che Guevara T-shirt is al snel verdacht.
De enige die haar identiteit kent is Baldvin, een lid van haar koor die
in het ministerie zetelt en haar regelmatig verse informatie doorgeeft.
De Chinezen dreigen hun investeringen terug in te trekken. Hoogtijd voor
Hella om haar ecologisch manifest publiekelijk te verspreiden, wat de
bijhorende klopjacht van de overheid op gang brengt. En dan krijgt Hella
op een dag bericht dat haar aanvraag tot adoptie van een Oekraïens weeskind
kan vervuld worden. Een verscheurend dilemma: zal zij ervoor kiezen haar
strijd voor moeder aarde verder te zetten of laat zij haar kinderwens
primeren?
Heel wat ernstige thema’s dus in deze op het eerste gezicht zeer urgente
film die oproept tot een noodzakelijk debat over hoe de wereld dient te
veranderen. Tot hoever kan het milieuactivisme gedreven worden ? Heiligt
het doel altijd de middelen ? Heeft men het recht om te handelen wanneer
het bestaan van de maatschappij op lange termijn wordt bedreigd, ook als
dat ingaat tegen de geschreven wetten ? Kan geweld gerechtvaardigd worden
of moet de strijd geweldloos blijven ? Hoe wordt de publieke opinie gemanipuleerd
door de overheid en de media ? Waarom worden er altijd zondebokken gezocht
bij de vreemdelingen ? Komt de redding van onze planeet van sterke vrouwen,
vaak antiheldinnen?
Maar elke neiging tot overdramatisering of belerend activisme wordt “op
zijn IJslands” gecounterd met onderkoelde humor, kurkdroge communicatie,
surrealistische taferelen en absurde knipogen. Hierbij vallen de overweldigende
natuur en de prettig gestoorde invloed die ze heeft op de hedendaagse
IJslandse cultuur niet weg te cijferen.
De meest opvallende filmische ingreep zijn echter de drie muzikanten die
op de meest onverwachte momenten optreden en de filmmuziek live in het
decor spelen. Uiteindelijk zal het driekoppig bandje zelfs bijna tussenkomen
in het verhaal. Niet schrikken wanneer zij plots zelfs vervangen worden
door een Oekraïens vrouwenkoor ! Wilde de regisseur daarmee duidelijk
maken dat de muziek evengoed een rol speelt in de sfeerzetting dan de
natuur en dat IJsland een muzikale cultuur heeft die verder reikt dan
de klankband? Natuurlijk roept deze techniek reminiscenties op aan het
klassieke Griekse koor dat de emoties van de hoofdpersonages kracht bij
zet en ook commentaar geeft op het verloop van de handelingen.
“Woman at war” leest als een spannende thriller maar is anderzijds ontroerend
mooi in zijn eenvoud. De regisseur speelt voortdurend met de clichés van
de actiefilm waarbij hij verwijst naar verschillende genres en teruggrijpt
naar de klassieke literatuur en mythologie. Zijn glasheldere verteltoon
biedt alle ruimte om de dubbele en driedubbele bodems nu eens subtiel
dan weer pijnlijk chargerend of met scherpe ironie voelbaar te maken.
Hij slaagt erin om wereldproblemen op menselijke schaal en met de nodige
aandacht voor de lokale identiteit aan te kaarten. Daarbij vraagt hij
evenveel respect voor een universele strijd als voor de eigenheid van
zijn vaderland. Voor GAMMA de ontdekking van het voorbije filmjaar! Een
unieke filmbelevenis wacht u, beste toeschouwer!
Regie: Benedikt Erlingsson
Scenario: Benedikt Erlingsson
Fotografie: Bergsteinn Björgülfsson
Muziek: David Thör Jönsson
Montage:
Vertolking: Halldora Geirhardsdottir (Halla / Asa, Johann Sigurdarson
(Sveinbjörn), Juan Camillo Roman Estrada (Juan Camillo), e.a.
<< terug
Dolor y gloria (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)
De wereldberoemde Spaanse regisseur Pedro Almodovar is vorig jaar 70 jaar
geworden en dat zullen we geweten hebben ! Dat hij zijn extravagante en
vaak provocerende melodrama’s en komedies uit zijn beginjaren voor goed
vaarwel gezegd had wisten we al dank zij de meer ingetogen en persoonlijke
films Volver (2006) en Julieta (2016). Dolor y Gloria (pijn en roem) is
een tedere, semi-autobiografische film waarin de regisseur met veel melancholie
terugkijkt naar zijn kinderjaren en zijn jeugd, mijmert over zijn geliefden
en liefdes, bespiegelingen maakt over zijn filmcarrière… en zich zorgen
maakt hoe het nu verder moet. In een subtiel spel worden we als Almodovar-liefhebber
voortdurend uitgedaagd om na te gaan wat nu echt en wat fictie is. Subliem!
Het hoofdpersonage Salvador (schitterend vertolkt door Antonio Banderas met wie Almodovar al acht keer samenwerkte) is een vereenzaamde, uitgebluste en op zichzelf gerichte cineast die wegzinkt in herinneringen en heroïnegebruik. Na het overlijden van zijn moeder (opnieuw een glansprestatie van Penelope Cruz, een van Almodovars muzes) en een ingrijpende rugoperatie is hij achtergebleven met emotionele en lichamelijke littekens die maar niet willen helen. Hoewel ook het verleden voor pijn zorgt, is Dolor y Gloria geen afrekening daarmee. Integendeel, de film, en de cinema in het algemeen, blijkt gaandeweg een medicijn dat persoonlijk herstel, hechting en hereniging bewerkstelligt. Uit de verwerking van de trauma’s put de filmmaker opnieuw kracht, wat heilzame perspectieven biedt voor de toekomst. “Meedogend en gecontroleerd afkicken”, noemt Salvadors dokter de weg naar herstel. Ooit beschreef Almodovar zijn geboortestreek als een oord waar niemand oog had voor sensualiteit, levensvreugde of kleurgevoel. Deze rancune is nu verdwenen. Nu plaatst hij er de roots van zijn filmmaken en zijn identiteit, in een grotwoning met dakraam dat uitzicht biedt op een wolkenhemel.
Ook in Dolor y Gloria komen een aantal dada’s van Almodovar aan bod. Stilistisch
is de film ook nu weer een typische combinatie van romaneske vertelkunst
en esthetisch raffinement. Nostalgische jeugdherinneringen, de openbaring
van het eerste erotische verlangen, complexe moeder-zoongesprekken, spiritualiteit,
een ontroerend weerzien met een geliefde… alle thema’s baden in zonovergoten
decors. De vurige kleuren zijn een uitdrukking van de gevoelswereld van
de personages. Als toetje wordt ons een blik gegund in de flat van Almodovar
waarin elk detail (boeken, kleren, meubels…) overdacht is. Ook de schilderijen
van Jorge Galindo trekken onze aandacht. De aandoenlijke muziek is opnieuw
van Alberto Iglesias, de “huiscomponist” van Almodovar. En nee, de regisseur
kan het niet laten, ook nu zijn er talrijke referenties naar vorige films
en verwijzingen naar andere grootmeesters.
De barokke strijdbaarheid en de hectische toestanden uit veel van de vorige
films hebben plaats gemaakt voor ingetogenheid en serene bespiegeling
in deze “autofictie”. Misschien moet de film zelfs niet gezien worden
als een semi-autobiografie. Misschien zit hij vol met dingen die Almodovar
ooit wilde zeggen maar nooit gezegd heeft. En met dingen die hij wilde
doen, maar nooit gedaan heeft. Het zal een mysterie blijven. Maar het
lijdt geen twijfel dat de film in de eerste plaats gaat over vergiffenis
en verzoening, met zichzelf en anderen, met zijn moeder, zijn minnaars,
zijn acteurs… Alweer een rijke film van de Spaanse grootmeester. Voor
fijnproevers!
Regie: Pedro Almodovar
Scenario: Pedro Almodovar
Fotografie: José Luis Alcaine
Muziek: Alberto Iglesias
Montage:
Vertolking: Antonio Banderas (Salvador), Penelope Cruz (Jacinta), Leonardo Sbaraglia (Federico), e.a.
<< terug
Call me by your name (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)
Tekst volgt...
Regie:
Scenario:
Fotografie:
Muziek:
Montage:
Vertolking:
<< terug
|