Call me by your name (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)

Jaar: Italië, Brazilië, Frankrijk, Verenigde Staten - 2017 130'
Regie: Luca Guadagnino
Cast: Timothée Chalamet, Armie Hammer, Michael Stuhlbarg, e.a.


De zeventienjarige Elio brengt samen met zijn vader, een eminente Joodse professor in de Grieks-Romeinse cultuur, en zijn Franse moeder de zomer door in hun vakantiehuis aan de zonovergoten Italiaanse Riviera. Elio spendeert er zijn dagen met lezen, muziek luisteren, luilekkeren in de zon en flirten met het Franse meisje Marzia. De dagen worden alleen maar heter wanneer hij zijn slaapkamer moet afstaan aan de knappe Oliver, de nieuwe assistent van zijn vader. De blonde jongeman met het lichaam van een Grieks sculptuur zet meteen alle harten in vuur en vlam. En ook Elio, die aanvankelijk geïrriteerd is door zijn aanwezigheid, voelt zich sterk aangetrokken tot de zelfzekere, arrogante Amerikaan - al weet hij met zijn eigen libido en lichaam geen blijf. Ze brengen steeds meer tijd in elkaars gezelschap door, niet zelden in bloot bovenlijf of strakke zwemshorts, wat uitmondt in een plagerige liefdesdans tussen de twee.


donderdag 2 april '20 om 20 uur (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)


Mediabox van de Wattenfabriek
Solleveld 35 - Herzele

Toegang: € 5,00


Wil je meer weten over deze film.

Info: P. Buyle - gsm 0473 92 24 23

Het aantal plaatsen in de Wattenfabriek is beperkt tot 50 personen - inschrijven op voorhand is aan te raden.
Inschrijven via www.gammaherzele.be (klik hiervoor 'tickets' bovenaan deze pagina).

Girl

Vanaf de wereldpremière raakte de film Girl een snaar bij publiek en pers. Zelden heeft een Vlaamse film zoveel prijzen behaald. In Cannes was er de prestigieuze Caméra d’Or voor het beste debuut alsook de prijs voor de beste acteerprestatie in de categorie “Un Certain Regard”. Sindsdien volgden nog een hele reeks bekroningen, zowel in België als in het buitenland. Volledig terecht trouwens want superlatieven schieten tekort om dit pareltje te bejubelen.

Girl is het verhaal van de vijftienjarige Lara, die als jongen geboren werd maar besloot als meisje door het leven te gaan, en samen met haar alleenstaande vader naar een nieuwe stad verhuist, waar zij het wil maken als balletdanseres. Voor het scenario baseerde de jonge regisseur Lukas Dhont zich op het leven van Nora Monsecour, die geboren werd als Aaron en inmiddels een professionele danseres is.. “Een heroïsch en tegelijk heel menselijk en kwetsbaar personage, iemand die zich tegen de normen van de maatschappij verzet, volledig voor de meest ware vorm van zichzelf kiest en het klassieke concept van mannelijkheid en vrouwelijkheid uitdaagt. Een intieme en persoonlijke strijd. Ik vond dat ik dit moest tonen.” Boeiend en ronduit ontroerend is inderdaad hoe de regisseur het transgenderthema laat aanvoelen vanuit de geest en het hart van het hoofdpersonage zelf. Dhont toont ons Lara’s innerlijke verwarring, het worstelen met zichzelf en met haar jongenslichaam, verbeeld in keiharde, meedogenloze choreografische oefeningen, een sublieme metafoor. Met een ballerina kon Dhont weliswaar beweging en elegantie visualiseren, maar ook uiterlijke schoonheid laten botsen met inwendige strijd. Onder Lara’s streven haar lichaam te boetseren naar het beeld van het klassieke, vrouwelijke schoonheidsideaal schuilt ook haar aversie tegenover haar eigen lichaam. Het is een vorm van zelfkastijding verbonden met een verlangen om dat lichaam te omarmen.

Hoezeer Lara zich ook de gevangene voelt van haar eigen lichaam, de focus ligt niet enkel op de transgenderthematiek. Minstens evenveel aandacht gaat uit naar de universele problemen die de puberteit met zich meebrengt. Hoe Lara wil rebelleren in haar zoektocht naar zichzelf, hoe zij onzeker maar ook ongeduldig en overmoedig is in haar streven naar een onbereikbare vorm van perfectie, hoe zij de eerste verliefdheid en seksualiteit ervaart. Hoe zij omgaat met haar alleenstaande, begripvolle vader en hoe zij zorgt voor haar jongere broertje. En tenslotte, hoe zij ondoorgrondelijk blijft, een mysterie voor anderen maar eigenlijk ook voor zichzelf. Zonder ook maar één valse, sentimentele noot aan te slaan wordt dit alles op een respectvolle, tedere en genuanceerde manier in beeld gebracht. Hierbij kon de regisseur beroep doen op een topensemble. Niet alleen is er het mooie camerawerk van Frank van den Eeden die Lara soms erg dicht op de huid zit en waardoor een soort poëtisch naturalisme gecreëerd wordt. Ook de montage is treffend en verweeft de taferelen uit het dagelijkse leven naadloos met de intens fysieke dansscènes.

Maar last but not least zijn er de acteerprestaties : voorop Victor Polster, zelf een aspirant-danser, die zich de transgenderrol zowel lichamelijk als psychisch volledig eigen maakt. Maar ook de vader van wie Lara een onvoorwaardelijke liefde krijgt wordt perfect gespeeld door de misschien onbekende Frans-Belgische acteur Arieh Worthalter. Dat de transgenderproblematiek erg urgent blijft, getuigen volgende woorden van Nora Monsecour : “Ik had altijd de illusie dat transgenders inmiddels aanvaard waren in onze maatschappij. Tot ik mijn naam googelde en de commentaren las…”


Regie: Lukas Dhont
Scenario: Lukas Dhont en Angelo Tijssens
Fotografie: Frank van den Eeden
Muziek: Valentin Hadjaj
Montage:
Vertolking: Victor Polster (Lara), Arieh Worthalter (Mathias), Oliver Bodart (Milo) e.a.

<< terug




Beautiful boy

Na de Oscarnominatie voor zijn film The Broken Circle Breakdown had Felix Van Groeningen de scenario’s maar voor het grijpen. Toch wilde de Vlaamse regisseur ook in Amerika vooral een persoonlijke film maken. Daarom nam hij rustig de tijd om de juiste keuze te maken. In 2014 werd hij getroffen door de autobiografische romans “Beautiful Boy” van David Sheff en “Tweak” van Davids zoon Nic. Het is een verhaal over de ups en downs van de drugverslaving, de onophoudelijke opeenvolging van herstel en vervallen. Beiden wilden hun verhaal delen en mensen helpen die dezelfde problemen kennen. Met hen heeft de regisseur heel veel tijd doorgebracht. En door de vragen die hij stelde besefte hij dat zijn stokpaardjes (zoals het verglijden van de tijd, familieverhoudingen en de illusie dat je steeds alles onder controle hebt) die zijn vorige films tekenden ook terugkwamen in het levensverhaal van de vader en de zoon. Het resultaat is een integere, warmhartige en aandoenlijke film over de onvoorwaardelijke liefde van een vader voor zijn verslaafde zoon.

Op het eerste zicht heeft Nic alles om een stralende toekomst tegemoet te gaan. Hij is aantrekkelijk, slim en talentvol. Toch raakt hij verslingerd aan het sterk verslavende methamfetamine (bekend als crystal meth). Vader David wil begrijpen wat er iemand toe aanzet om afhankelijk te worden van een chemische substantie. En vooral, hij probeert te achterhalen hoe en waarom zijn zoon steeds weer afdaalt in een neerwaartse spiraal. Dit verhaal wordt vanuit twee standpunten verteld, dat van de vader en dat van de zoon, gebaseerd dus op beider boeken. “Voor mij stond de zoektocht naar een balans centraal”, stelt Van Groeningen. “Er is het evenwicht tussen licht en donker, tussen de fijne momenten in het leven en het destructieve.” Precies door op beider gezichtspunten te focussen voel je als toeschouwer waar de zoon doorheen gaat en daardoor krijg je nog meer begrip voor wat de vader meemaakt. Machteloos kijkt hij toe hoe zijn zoon steeds verder van hem en van het leven wegdrijft. Hoewel zij samen de strijd aanbinden groeit bij de vader stilaan het besef dat hij alleen nog kan helpen door zijn zoon los te laten. Er is namelijk geen uitleg, oorzaak of verklaring voor verslaving. Zo leert David het onbegrijpelijke aanvaarden en het onaanvaardbare begrijpen. Want hoe help je iemand die niet geholpen wil worden ? Maar precies door de aanvaarding kan hij weer de goede kanten van het leven zien en appreciëren, samen met zijn zoon. Nic van zijn kant weet perfect wat er gaande is en voelt zich beschaamd en schuldig tegenover zijn vader. Door de aanvaarding wordt de band met zijn familie evenwel hechter, liefdevoller. En zo reikt de film naar een hoopvol perspectief. Maar alles blijft onzeker…

Beautiful Boy kent bijna een cyclische structuur, precies omdat het verhaal vanuit twee standpunten verteld wordt. En net zoals in zijn vorige films (De Helaasheid der Dingen, Belgica…) maken flashbacks een wezenlijk onderdeel uit van de vertelling. De emotionele impact van deze techniek op de toeschouwer is opnieuw weergaloos ! Het verhaal slingert heen en weer tussen heden en verleden en plaatst de geëvoceerde gevoelens in een coherent en begrijpelijk perspectief. Andere scènes zijn dan weer ruw en doen absoluut geen beroep op ons mededogen. Aanzetten tot reflectie en het stellen van vragen doen ze des te meer.

Een andere grote troef van de film is de keuze van de muziek. Heel wat momenten in de film danken hun emotionele gewicht aan de prachtnummers van o.a. John Lennon, David Bowie, Neil Young, Nirvana, e.a. Ook hier heeft Van Groeningen veel respect getoond voor de vader en de zoon. David en Nic zijn allebei ware muziekliefhebbers met een eclectische smaak. Zij gingen samen naar concerten, babbelden veel over muziek, kortom, muziek verbond hen. Alle songs die we horen in de film worden vermeld in hun boeken. Het levert een symfonische structuur op die de losse eindjes aan elkaar rijgt, de herhalingen neutraliseert en de film de ruggengraat geeft die hij nodig heeft, tot aan zijn pakkende climax op de tonen van Gorecki’s Derde. Subliem ! Hoeft het gezegd dat de film gedragen wordt door briljante en genuanceerde vertolkingen. Carell en Chalamet voeren je als kijker mee in een rollercoaster van gevoelens.

Beautiful Boy is in veel opzichten een vintage Felix Van Groeningen film. Beelregie, mise-en scène, thematiek en sfeer roepen herinneringen op aan zijn vorige films. Het is het zoveelste pareltje in de reeds rijk gevulde carrière van deze talentvolle regisseur.


Regie: Felix Van Groeningen
Scenario: Felix Van Groeningen en Luke Davies naar David & Nic Sheff
Fotografie: Ruben Impens
Muziek:
Montage: Nico Leunen
Vertolking: Steve Carell (David Sheff), Timothée Chalamet (Nic Sheff), Amy Ryan (Vicki Sheff), e.a.


<< terug




Green book

De voorbije twee jaar werden er in Amerika maar liefst drie kwaliteitsfilms uitgebracht (Green Book, If Beale Street Could Talk, Blackklansman) waarin de thematiek van de rassendiscriminatie aan bod kwam. Niet te verwonderen in een land waarin de president meer verdeelt dan verenigt met zijn beleid, of moeten we zeggen met zijn tweets. Het hoeft geen betoog dat de Verenigde Staten zelden meer gepolariseerd waren dan nu en dat die tegenstellingen de traditionele politieke opdeling in Democraten en Republikeinen doorkruisen : blank-kleurling, man-vrouw, hetero-homo, rijk-arm, jong-oud… Het doet dan ook deugd te weten dat de drie genoemde films wereldwijd in de smaak van het publiek en de jury’s vielen. Green Book kreeg zelfs een Oscar voor de beste film. De regisseur trekt er resoluut de kaart van de oerklassieke, tragikomische boodschapfilm, een Hollywoodgenre dat met uitsterven bedreigd lijkt maar waar het grote publiek duidelijk weer naar snakt. De film is dan ook een warm pleidooi voor tolerantie en empathie.

Aanknopingspunt voor deze film is The Negro Motorist Green Book, een reisgids die Afro-Amerikanen in de fifties en sixties gebruikten om door het gesegregeerde Zuiden te reizen. Het boek bevatte winkels, hotels en restaurants waar de zwarten wél welkom waren. Het verhaal is eenvoudig en wordt verteld in een onderhoudende roadmovie waarin twee antipoden langzaam naar elkaar groeien. Amerika, begin de jaren ‘60. Tony Lip is buitenwipper in een New Yorkse nachtclub. Wanneer de club de deuren moet sluiten gaat Tony op zoek naar een nieuw inkomen. Hij neemt de job aan van Dr. Don Shirley, een zwarte klassieke pianist die tot de New Yorkse high society behoort. De man moet echter op tournee in het niet zo tolerante Zuiden. Dr. Shirley heeft bijgevolg fysieke assistentie nodig om dit heelhuids te overleven. Maar Tony is een machofiguur (van Italiaanse afkomst) die niets van kunst, muziek en … zwarten moet weten. Beide heren hebben dan ook weinig zin om veel tijd in elkaars aanwezigheid door te brengen. Maar nood breekt wet, samen overwinnen zij heel wat tegenslagen en gaandeweg verdwijnen ook hun wederzijdse vooroordelen. Een incidentrijke trip zal hun leven voor altijd veranderen en de basis leggen voor een onwaarschijnlijke vriendschap. De film is gebaseerd op het boek dat de zoon van Tony schreef.

Een van de grootste troeven van de film is de juiste maar moeilijke balans tussen humor en ernst. Voortdurend zit je als toeschouwer te gniffelen bij de vaak ronduit tragisch-komische situaties waarin de twee personages terechtkomen. Niettemin komt de boodschap keihard binnen. “Green Book is entertainend en geestig, maar je beseft niet hoe moeilijk het is om een film zo moeiteloos te laten lijken”, merkt de regisseur op. Natuurlijk zitten er heel wat clichés en stereotypen in de film. En is de film voorspelbaar ? Jazeker ! Worden té heikele issues niet weggemoffeld achter mooie plaatjes ? Ongetwijfeld. Maar dit zijn spijkers op laag water ! Farrelli’s formule werkt. De glimlach en de tranen volgen elkaar op en op de rolprestaties, de montage en de cinematografie valt niets af te dingen.

“Green Book” is een ouderwetse Hollywoodfilm over interraciale vriendschap. Een feelgoodsprookje en een antidotum in verzurende en verscheurende Trumptijden.


Regie: Peter Farrelli
Scenario: Brian Currie en Peter Farrelli
Fotografie: Sean Porter
Muziek: Kris Bowers
Montage:
Vertolking:Vigo Mortensen (Toni Lip), Mahershala Ali (Don Shirley), Linda Cardellini (Dolores ), e.a.

<< terug




Cold war

Ondanks zijn amper zes bioscoopfilms is Pawel Pawlikowski een heel bijzonder cineast. Zijn jeugdjaren bracht hij door in het naoorlogse communistische Polen. Op zijn veertiende verhuisde hij naar Engeland waar hij literatuur studeerde en zijn filmische vorming kreeg. Hij filmde er onmiskenbaar in de lijn van de Poolse newwaveregisseurs uit de jaren zestig (Roman Polanski, Jerzy Skolimowski e.a.) die naar het Westen emigreerden. Pas een vijftal jaar geleden verhuisde hij terug naar zijn vaderland. Met zijn post-Holocaustdrama “Ida” (Oscar voor de beste niet-Engelstalige film) zocht hij dan ook aansluiting bij zijn Poolse verleden. In zijn recentste film “Cold War” gaat hij terug naar zijn jeugd, het Polen van de jaren 50-60, een periode die hij enorm koestert. Hij kreeg er in Cannes de prijs voor de beste regie voor. “Mijn films zijn altijd een weerspiegeling van waar ik in het leven sta. Bovendien ben ik geobsedeerd door verhalen met een specifieke historische context”, zegt de regisseur.

Het verhaal begint in 1949. De dirigent-pianist Wiktor reist samen met de producer Irena door landelijk Polen, op zoek naar jong talent voor een traditioneel volksliederen-en dansgezelschap. Als de blonde zangeres Zula auditie komt doen, valt Wiktor als een blok voor haar talent en schoonheid. Ondanks hun radicaal verschillende achtergrond en politieke overtuiging, enerzijds, en hun psychologische barrières en temperamentverschillen, anderzijds, is hun verliefdheid niet te stoppen. Maar wanneer het gezelschap ook hymnes aan Stalin moet opvoeren, voelt Wiktor zich beknot. Cultuur misbruiken voor propagandadoeleinden kan niet, volgens hem. Tijdens een bezoek aan Oost-Berlijn beraamt hij een plan om met Zula naar het Westen te vluchten.

De film heeft vele lagen. Op een eerste niveau zien we een hartverscheurende liefdesballade die het noodlottig koppel meermaals van Oost naar West en weer terug zal voeren, en een periode van zo’n 20 jaar overbrugt. Wiktor en Zula (schitterende rolprestaties van Tomasz Kot en Joannna Kulig !) kunnen niet zonder elkaar maar stoten elkaar ook voortdurend af. Hun woelige relatie is a.h.w. een weerspiegeling van het gespeten tijdsklimaat. “Een onmogelijke liefdesaffaire in onmogelijke tijden”, stipt de regisseur aan. Een hommage ook aan zijn ouders wiens tumultueuze liefdesperikelen hij als kind meemaakte. Toch is de film ook een sociaal- historisch drama dat aantoont hoe het stalinistische regime cultuur misbruikte om zijn versie van de werkelijkheid op te dringen. En wat was de invloed van dit regime op de onderlinge relaties en op de gevoelswereld van de mensen ? Volgens de cineast gebeurt er iets gelijkaardigs op dit moment in een aantal Oostbloklanden, lid van de Europese Gemeenschap. “Het simplisme van de regeringen valt niet te rijmen met de behoefte van kunst aan nuance, schoonheid, tegenstellingen en complexiteit.”

De film is ook een interessant tijdsdocument waarin we ontdekken hoe Polen, in volle Koude Oorlog, het eerste land was achter het Ijzeren Gordijn waar, ondanks de censuur, Westerse energie, muziek en gewoontes langzaam konden binnensijpelen. Deze verschuiving was niet min en kondigde ongetwijfeld de eerste barsten aan in het Poolse, zeg maar Sovjetregime. Anderzijds was het de bedoeling van de regisseur een universeel drama te schetsen waarin hij niet wilde uitleggen noch wilde aanklagen. Dit verklaart meteen waarom Pawlikowski ook nu voor een zwart-witfotografie kiest. De melancholische composities brengen je als toeschouwer terug tot de essentie en hoeden je voor vals realisme. Bovendien laten ze toe veel te suggereren, dingen te doen ontdekken en de toeschouwer elk moment te laten beleven, te ontroeren, na te doen denken…

“Cold War” drijft op het ritme van een uitmuntende soundtrack die authentieke Poolse folk afwisselt met jazz, klassiek en rock-‘n-roll. De wisselende humeuren van de hoofdrolspelers drijven als het ware op het ritme van de verschillende muziekgenres. Via de muziek graaft de regisseur inderdaad in het geteisterde gemoed van de protagonisten. Of is muziek toch het ultieme bindmiddel ?

“Cold War” is een sexy, jazzy, visueel verrukkelijke en subtiel gecomponeerde rapsodie over een romantische liefde in politiek beladen tijden. Een historische film verheven tot poëzie ! Een van de hoogtepunten van het voorbije filmjaar ! Niet te missen !


Regie: Pawel Pawlikowski
Scenario: Pawel Pawlikowski
Fotografie: Lukasz Zal
Muziek:
Montage:
Vertolking: Joanna Kulig (Zula), Tomasz Kot (Wiktor), Cédric Kahn (Michel)

<< terug




Todos Lo Saben (Everybody knows)

We kennen de Iraanse regisseur Asghar Farhadi vooral van zijn films die hij in zijn thuisland zelf draaide, “A Separation” en “The Salesman”, beide bekroond trouwens met een Oscar. Het liefst zou hij in Iran films bij de vleet maken. Maar dat gaat niet zomaar omwille van allerlei belemmeringen, verboden en verplichtingen. Gelukkig kan hij in het buitenland terecht. Zo was er in 2013 “Le Passé”, integraal gefilmd in Parijs. Voor “Todos lo saben” trok de regisseur naar een Spaans pittoresk dorpje en deed hij beroep op enkel Spaanstalige acteurs. Toch blijft de cineast trouw aan zijn stokpaardjes : ook nu gaat het over een moderne tragedie die zich overal ter wereld zou kunnen afspelen. Ook nu komen zijn geliefkoosde thema’s als liefde, jaloezie, verraad, geheimen, geruchten, menselijke conflicten, het noodlot, het gewicht van het verleden… aan bod, onderwerpen die iedereen kunnen raken en die elk publiek anders kan interpreteren. Aanleiding van de film was een reis in Spanje die de regisseur met zijn familie gemaakt had een paar jaar geleden. Hij was zo getroffen door een plaatselijk drama dat hij besloot er een film van te maken. Hij was vooral geïnteresseerd in het doorgronden van de typische dorpssfeer en inzicht te verkrijgen in de hechte banden die de mensen onderhouden met elkaar, met het verleden en met de natuur. Maar al gauw blijkt niet alles te zijn wat de uiterlijkheden weerspiegelen… en blijkt niet alles zo simpel te zijn onder eenvoudige mensen. Farhadi is zelfs een tijdje in Spanje komen wonen om zich onder te dompelen in de cultuur van het land.

Een naar Argentinië uitgeweken moeder van twee kinderen keert zonder haar echtgenoot terug naar haar geboortedorp voor het trouwfeest van haar zus. Het blije weerzien met haar familie, vrienden en … een oud-geliefde baadt in een sfeer van ongedwongenheid en zuiderse warmte. De vrolijkheid is echter van korte duur want er gebeurt een familiedrama. Deze crisissituatie is voor de regisseur de aanleiding om uit te spitten wat voor gevoelens en conflicten dit allemaal blootlegt bij de individuen, de familie en de gemeenschap, hoe hun relaties verstoord worden, hoe mensen hun eigen ondergang tenslotte kunnen bewerkstelligen. Sommigen paniekeren en worden tot wanhoop gedreven, anderen gaan tot actie over en nog anderen blijven passief en vertrouwen op God voor de goede afloop. Veel frappanter nog is dat oude vetes en territoriale geschillen worden opgerakeld, oude wonden gaan weer open, rekeningen uit het verleden worden vereffend, de achterklap viert hoogtij, familiegeheimen duiken weer op en zelfs de klassenstrijd heeft zijn zeg. Met het verleden ben je blijkbaar nooit klaar. “De mens weet niet welk verleden hem wacht”, stipt de regisseur aan.

“Todos lo saben” is een aangrijpend psychologisch drama met ijzersterke vertolkingen van schitterende Spaanse acteurs en actrices. De fabuleuze fotografie van de glooiende Spaanse landschappen zet de tragiek extra in de verf. Binnenshuis vallen de mooie kleurcontrasten op. Ook de flamencosongs die regelmatig opduiken onderstrepen de noodlotthematiek. Kortom, een film vintage Farhadi. Een zoveelste pareltje van deze minzame en intelligente regisseur.


Regie: Asghar Farhadi
Scenario:
Fotografie: José Luis Alcaine
Muziek:
Montage:
Vertolking: Penelope Cruz (Laura), Javier Bardem (Paco), Barbara Lennie (Victoria), Ricardo Darin (Alejandro)

<< terug




Curse of the golden flower

De Chinese regisseur Zhang Yimou behoort tot wat men de “Vijfde Generatie” van Chinese filmmakers noemt. Na de Culturele Revolutie van Mao Zedung wilden zij oude stramienen doorbreken door het China dat zij kenden te ontmantelen in hun filmcreaties. Het sociale heroïsme van de arbeider dat in de films onder Mao verheerlijkt werd was niet langer aan de orde ! Dat die vernieuwingen niet van een leien dakje verliepen is duidelijk.
Zhang Yimou werd in de jaren 90 in het Westen bekend met films zoals Het Rode Korenveld, Ju Dou, Raise of the Red Lantern, The Road Home, Not one less…, stuk voor stuk films die in China verboden werden omwille van hun subtiele kritiek op het politieke regime. Zhang kreeg zelfs vijf jaar filmverbod opgelegd. In die periode werd hij gescheiden van zijn familie en gedeporteerd naar een werkkamp. Daarna veranderde hij radicaal van aanpak en zocht inspiratie in de rijke Chinese mythologie voor een reeks indrukwekkende krijgskunstfilms (Hero, House of the Flying Daggers,…). In 2008 regisseerde hij ook de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Peking. De jongste jaren buigt hij zich weer over de (recente) geschiedenis met kleinschalige drama’s in een soort gestileerd neorealisme. Met het prachtige Coming Home keerde hij inderdaad terug naar zijn roots in een politiek gekleurd, tragisch en historisch melodrama. Voor de trouwe Gamma-filmliefhebber signaleren we dat het precies vijf jaar geleden is dat we dit pareltje aanboden !

Curse of the Golden Flower uit 2007 behoort uiteraard tot de “Martial Art Movies”. Voor de dramatische opbouw inspireerde de regisseur zich op de tragedies van Shakespeare, al is de film zeker geen adaptatie van het werk van de Engelse theatergrootmeester. Toch is het verhaal over een keizer die zijn overspelige vrouw langzaam vergiftigt en op die manier ook zijn drie zonen tegen elkaar opzet een op en top konings- of keizerdrama. De relatie tussen de despotische keizer en zijn gemalin is zo gecorrumpeerd dat een complot om elkaar te vernietigen de enige uitweg is uit het verstikkend labyrint. Zhang benadrukt het claustrofobische van de gangen in en rond het paleis met een waanzinnige weelde aan kleuren, rijke stoffen, goudbeleg, tapijten. De keizerin bezwijkt in haar sierlijke gewaden, pompeuze vertrekken, zwaar beladen kronen en haarspelden. Kortom, elk detail in de interieurs speelt zijn rol om het noodlot te voltrekken. Ook de massascènes zijn imposant. De manier waarop de regisseur het keizerlijke leger en zijn tegenstanders in beeld brengt is oogverblindend, waarvoor dank aan de digitale beeldtechnologie. Maar in tegenstelling tot wat sommigen beweren, zijn de via computer gegenereerde krijgers niet storend. Integendeel, alles draagt bij aan een visueel meesterwerk.
Laat U als kijker meevoeren en er wacht U een fantastische en bedwelmende kijkervaring. Het is eens iets anders dat we aanbieden als Kerstgeschenk !


Regie: Zhang Yimou
Scenario:
Fotografie: Zhao Xiaoding
Muziek: Shigeru Umebayashi
Montage:
Vertolking: Show Yun Fat (Keizer), Gong Li (Keizerin), Jay Chou (Prins Jai), Liu Ye (Prins Wan), e.a.


<< terug





Noces (A Wedding)

Na Le monde nous appartient (2012) kwam de Brusselse regisseur-scenarist en ex-journalist Stephan Streker opnieuw met een op een nieuwsitem geïnspireerd noodlotsdrama. Voor de vorige film lag de moord op Joe Van Holsbeeck aan de basis. Voor Noces (2017) baseert Streker zich op een waargebeurd feit uit 2007 over een gedwongen huwelijk in een Pakistaans gezin in Charleroi. Hoewel de regisseur met klem ontkent dat hij een religie, een land of een gemeenschap wil veroordelen is dit een film over vrijheid en emancipatie. Anderzijds was het belangrijk voor Streker de Pakistaanse cultuur zo waarheidsgetrouw mogelijk te tonen. Is het daarom dat de film mede geproduceerd werd door de Pakistaanse staat ?

Het hoofdpersonage Zahina, de 18-jarige dochter van het Pakistaanse gezin en tweedegeneratiemigrante, leeft tussen twee werelden in: de persoonlijke vrijheden van het Westen en de moslimtradities van haar ouders. Beide werelden lijken onverenigbaar als de ouders haar willen uithuwelijken. De traditie van uithuwelijking verzoent zich weliswaar met de hedendaagse technologie (de partnerselectie gebeurt via Skype), maar niet met de toekomstdromen van Zahina. Zij zoekt steun bij haar oudere broer en zus maar algauw blijkt dat de relatie tussen Zahina en de andere familieleden heel ingewikkeld is. Allen zijn zij als het ware pionnen opgevoed met een giftige mix van liefde, verantwoordelijkheidsgevoel en eer waardoor iedereen klem komt te zitten en alle betrokkenen zowel als schuldig en als slachtoffer kunnen beschouwd worden. “In deze bijna voorspelbare spiraal is traditie de grootste vijand, niet zozeer religie”, betoogt de regisseur. En inderdaad, hoewel Zahina in verzet komt en haar eigen weg wil gaan, blijft zij bidden en de moslimrites respecteren. En boven de traditie staat dan nog de eer, de schijn hoog houden, het voorkomen van gezichtsverlies en de vrees uitgestoten te worden uit de Pakistaanse gemeenschap. En zo groeit de film uit tot een klassieke Griekse tragedie waar we als toeschouwer de onvermijdelijkheid van de gebeurtenissen als het ware aan de lijve ondervinden. Het kwaad schuilt niet in de mensen zelf maar is iets dat van boven op hen afgevuurd wordt. Opmerkelijk hierbij is Zahira’s toneelrol op school als tragische heldin Antigone.

De regisseur is er in geslaagd een zeer genuanceerd beeld op te hangen van deze tragische problematiek. De personages worden niet simpelweg als goed of fout getekend maar zij worden gedreven door krachten waar logica of liefde geen vat op hebben en die door ons moeilijk te begrijpen zijn. Hierbij heeft de regisseur ook aandacht voor de machteloosheid van de buitenstaanders verpersoonlijkt door o.a. André, de huisvriend die als bemiddelaar tracht op te treden. Een belangrijke scène die bovenstaand gegeven illustreert is de monoloog van de oudere zus die het gedwongen huwelijk vergoelijkt met het argument dat het leven nu eenmaal niet eerlijk is, zeker niet voor vrouwen.

Ondanks de aandacht voor detail goot de regisseur de film niet in de voor de hand liggende vorm van sociaal-realistisch docudrama. Geen beweeglijke handcamera maar strakke kaders met soms lang aangehouden close-ups. In zijn eerste lange fictiefilm levert Grimm Vandekerckhove trouwens een beheerste Scope-fotografie af. En ook van lange trackingshots is hij duidelijk niet benauwd. Licht en beweging staan vaak tegenover de beklemmende interieurs met een doorgedreven oranjegeel kleurenpalet en rood als leidmotief.

Net als Die Fremde (2010) of Zagros (2017) is Noces een urgente film die de mensenrechten centraal stelt. Anno 2020 zijn vrijheid van mening, partnerkeuze e.d. nog niet evident in sommige landen en gemeenschappen.


Regie: Stephan Streker
Scenario: Stephan Streker
Fotografie: Grimm Vandekerckhove
Muziek:
Montage:
Vertolking: Lina El Arabi (Zahina), SébastienHoubani (Amir), Babak Karimi (Mansoor), e.a.

<< terug




Grâce à Dieu

Enfant terrible, provocateur, taboebreker, maker van psychologische thrillers met schokeffecten, schilder van zowel kille als kinky psychoseksuele portretten… het zijn maar een paar kenmerken die François Ozon in zijn 30-jarige carrière opgeplakt kreeg met films als Les amants criminels (1990), Swimming Pool (2003), Jeune et jolie (2013), L’amant double (2017) … Velen vergeten dan wel zijn voldragen films waarin dood, schuld en berouw centraal stonden. We denken aan Sous le sable (2000), Le temps qui reste (2005) en de bekroonde Franz (2016). Hoe dan ook, de regisseur kan beschouwd worden als een van de belangrijkste dragers van de moderne Franse film. Niet te verwonderen dat hij zich geliefd maakt zowel bij het cinefiele publiek als bij de filmcritici.

Voor Grâce à Dieu veranderde Ozon het geweer compleet van schouder. De film is een docudrama en handelt over een brandend actueel thema : een pedofiliezaak in de Katholieke Kerk die in Frankrijk nog steeds met argusogen gevolgd wordt en nogal wat heisa deed ontstaan, niet in het minst omdat de Kerk juridische stappen had ondernomen om de release van de film uit te stellen tot na de rechtszaak. Met uitzondering van het taboe-onderwerp is Grâce à Dieu dus een atypische film voor Ozon. Het is zijn verdienste geweest elk melodramatisch schokeffect te vermijden om zo het verhaal van de slachtoffers centraal te stellen. In veel van zijn vorige films stonden sterke en vaak complexe vrouwenkarakters centraal. Nu wilde hij de mannelijke psychologie verkennen en een stem geven aan de zovele kwetsbare of gekwetste mannen die hun gekrenkte gevoelens de vrije loop konden laten.

Dank zij talloze gesprekken met de slachtoffers en hun familie had de regisseur op een bijna “onderzoeksjournalistieke” manier zoveel informatie verzameld dat hij oorspronkelijk een documentaire wilde maken. Maar uit respect voor de slachtoffers die zich zoveel hadden blootgegeven en liever een fictiefilm zagen koos hij uiteindelijk voor een docudrama. De film is sober, ingetogen, sereen, terughoudend, zet aan tot nadenken en is voer voor discussie. Het is absoluut geen politiek pamflet ; Ozon wil niet provoceren en niet zozeer de Kerk veroordelen of schaden dan wel de tegenstellingen en de complexiteit van deze zaak verkennen. Niet te verwonderen trouwens dat de cineast talrijke dankbetuigingen heeft gekregen van katholieke verenigingen die het kotsbeu zijn dat hun geloof direct wordt gelinkt aan pedofilie. Of hoe het een goede zaak zou kunnen zijn voor de ware Kerk als er eindelijk eens schoon schip kon gemaakt worden.

In het begin van de film wordt het levensverhaal van Alexandre geschetst. Hij heeft een belangrijke job en woont in Lyon samen met zijn familie. Op een dag ontdekt hij bij toeval dat priester Bernard Preylat, de man die hem misbruikt heeft in zijn jeugd, nog altijd in contact komt met kinderen. Hij besluit te reageren en met de hulp van een psychologe kan hij zijn relaas doen bij Philippe Barbarin, de aartsbisschop van Lyon. Hoewel deze zelfs een ontmoeting plant met de priester waarin hij pleit voor verzoening worden er geen excuses aangeboden. En aangezien de zaak verjaard is kan er dus ook geen rechtszaak aangespannen worden. Toch blijft Alexandre niet bij de pakken zitten. Hij komt in contact met andere slachtoffers en samen richten zij de organisatie “La Parole Libérée” op. Maar ook nu kunnen zij wel rekenen op piëteitsvol medeleven maar niet op daadwerkelijke actie van de Kerk. Pedofilie wordt door Barbarin scherp veroordeeld maar hij voegt de daad niet bij het woord. De titel van de film verwijst trouwens naar een revelerende lapsus van de kardinaal tijdens een persconferentie “Goddank zijn de feiten verjaard”. Dit zorgt ervoor dat het onrecht nog extremer en onbegrijpelijker wordt. Ook vernemen zij dat Barbarin al jaren op de hoogte was van de feiten maar niets ondernomen heeft. Dertig jaar geleden had Peyrat immers alles aan hem opgebiecht. Bovendien worden de slachtoffers geconfronteerd met de gekende methodes om deze verschrikkelijke zaken in de doofpot te steken : de overplaatsing van priesters, het sussen of afdreigen van slachtoffers, de omerta, het vertragen van klachtenprocedures, enz. Deze cultuur van ontkenning wordt nog extra in de verf gezet door de uitspraak van Barbarin dat pedofilie, net als homofilie, een zonde is maar geen misdaad.

Interessant hierbij is dat wij een dieper inzicht krijgen in de psychologie van de slachtoffers. Er zijn er die er voluit willen voor gaan en de strijd willen aanbinden tot het uiterste, anderen zijn terughoudend of twijfelen uit schrik van niet geloofd te worden terwijl sommigen zelfs bang zijn voor hun goede faam (of die van hun familie) en hun carrière. Wij vernemen ook meer over de traumatiserende gevolgen van het misbruik, gaande van depressies, sociaal isolement, slapeloosheid, schaamte tot een laag zelfbeeld, onveiligheidsgevoelens, communicatiestoornissen, enz. Ook de manier waarop zij die trauma’s al dan niet verwerkt hebben is verhelderend. Maar wat de regisseur vooral in de verf wilde zetten is dat “La Parole Libérée” geholpen heeft om de stilte te doorbreken. Met elkaar praten bracht de mannen ertoe de zaak publiek te maken en naar het gerecht te stappen in de hoop dat de waarheid zou zegevieren en de schuldigen gestraft zouden worden. Aandoenlijk ook hoe die slachtoffers, nochtans erg verschillend in veel opzichten en levend in verschillende omstandigheden, in solidaire verbondenheid vrienden worden, elkaar begrijpen, aanvullen en beschermen. Een mooi voorbeeld van menselijkheid, liefde, empathie en compassie in tijden van egocentrisme !

Dit neemt niet weg dat ook de vraag naar vergiffenis gesteld wordt in de film. De slachtoffers trachten op de een of andere manier zich te verzoenen met de Kerk en verklaren alle stappen te ondernemen voor de Kerk en niet tegen haar. Deze confrontatie was nodig om weer hoop te koesteren voor een nieuwe toekomst, voor hen maar ook voor de Kerk. Misschien kan dit bij de toeschouwer allemaal leiden tot een vernieuwde relatie met religie en de Katholieke Kerk in het bijzonder. Toch kan het ook een valstrik zijn, volgens de regisseur : “Ik snap wel dat vergiffenis bevrijdend kan zijn voor het slachtoffer, een noodzaak om de pagina te kunnen omdraaien. Maar je moet daar ook mee opletten, want de katholieke autoriteiten profiteren van dat systeem. Als je vergiffenis schenkt, is de zaak gesloten en wordt er niet meer gepraat. Zo verleng je het stilzwijgen terwijl dat net het grote probleem is.” Het is aan de kijker om te oordelen!

N.B. Bij het schrijven van deze tekst (eind januari 2020) is het volgende geweten over de rechtszaak. Priester Bernard Preynat werd op 4 juli 2019 veroordeeld en kreeg de zwaarst mogelijke straf: als preister werd hij afgezet en teruggebracht in de lekenstand. Of daaraan ook een gevangenisstraf gekoppeld wordt zal een dezer dagen bepaald worden. Omwille van schuldig verzuim werd kardinaal Barbarin op 7 maart 2019 veroordeeld tot een gevangenisstraf van 6 maand met uitstel. Aangezien er beroep aangetekend werd wordt het verzoek tot ontslag voorlopig geweigerd door Paus Franciscus, in naam van het vermoeden van onschuld.



Regie: François Ozon
Scenario: François Ozon
Fotografie: Manuel Dacosse
Muziek: Evgueni & Sacha Galperine
Montage:
Vertolking: Melvil Poupaud (Alexandre Guérin), Denis Ménochet (François Debord), Swann Artaud (Emmanuel Thomassin) e.a.

<< terug




Das schweigende Klassenzimmer

Na “Die Staat gegen Fritz Bauer”, een docudrama over de Duitse nazi-jager, komt regisseur Lars Kraume opnieuw aanzetten met een oerdegelijk historisch drama, over een fascinerende voetnoot in het Duitse Koude Oorlogsverleden. Het verhaal speelt zich af in het eerste decennium na de Tweede Wereldoorlog. Een intrigerende tussenperiode, volgens de regisseur, want de Wereldoorlog lag nog vers in het geheugen en de Koude Oorlog draaide nog niet op volle toeren. De relatieve rust die op dat ogenblik in het toenmalige Oost-Berlijn heerste was geen afspiegeling van wat er in de Sovjetsatellietstaten gaande was. In Hongarije bijvoorbeeld stapelden zich al jarenlang de ergernissen tegen het regime op. Dit leidde op 23 oktober 1956 tot een eerste studentenopstand die resulteerde in een grootschalige volksopstand. Pas op 10 november werd alles in de kiem gesmoord door de Sovjettroepen. Talrijke arbeiders en studenten waren het slachtoffer van de repressie.

Oost-Berlijn, 1956, vijf jaar voor de bouw van de Muur. De middelbare schoolvrienden Kurt en Theo zijn in het geniep naar West-Berlijn getrokken waar zij een bioscoop binnenglippen, in de hoop wat vrouwelijk naakt te aanschouwen. Wat zij voorgeschoteld krijgen, zijn echter tragische nieuwsbeelden van het Hongaarse studentenprotest tegen het communistische regime in Boedapest. Terug in Stalinstadt, halen zij een aantal medestudenten over om naar de West-Duitse zender RIAS te luisteren bij de alleenstaande Edgar, oudoom van een medescholier. Daar vernemen zij dat de beroemde Hongaarse voetballer Ferenz Puskas omgekomen is bij de onlusten. Met meerderheid van stemmen beslissen zij twee minuten stilte te houden voor de slachtoffers in het begin van de volgende les. Deze actie blijft niet zonder gevolgen. Hoewel de schooldirecteur de rust en de stilte wil bewaren wordt het voorval onderzocht door de fanatieke ambtenaar Kessler. En wanneer de Onderwijsminister Lange de actie als contrarevolutionair beschouwt geraken de gebeurtenissen in een stroomversnelling. Kunnen de jongeren weerstaan aan de druk om de “aanstokers” aan te wijzen ? Weten zij hun solidariteit te bewaren ? Is hun samenhorigheid een wapen tegen de onderdrukking ? Wie zal tenslotte bezwijken ? Is er nog een weg terug naar het onschuldige leven van voor hun daad ? Hoe dan ook, de regisseur weet de spanning in een sluipend tempo op te bouwen. Wat begint als een kwajongensstreek van de scholieren verandert in een zaak met verstrekkende gevolgen, niet in het minst voor het leven van de jongelingen. Het is het relaas van Dietrich Gartska, een van die studenten, dat we te zien krijgen.

Het is duidelijk dat de film ons uitnodigt een aantal parellellen met het heden te trekken. Het jongerenprotest is een vinger aan de pols van een maatschappij in tijden van ideologisch verwrongen nieuwsvoorziening. Het nieuws dat de twee vrienden gezien hebben in een Westerse bioscoop staat immers in schril contrast met het korte persbericht in een lokale krant. Gewone burgers zijn niet in staat een waarheidsgetrouw beeld te krijgen van het conflict in Hongarije. De vraag is of wij de berichtgeving nog kunnen vertrouwen in tijden van fake news, manipulatie… ? Dat stilte een luid protest kan inhouden en veel schade kan berokkenen aan het politieke establishment is een andere vingerwijzing naar onze huidige maatschappij waar kritisch denken en afwijkende meningen niet altijd geapprecieerd worden. Voor veel moderne jongeren kan deze film een inspiratiebron zijn tot politieke bewustwording.

“Das schweigende Klassenzimmer” voelt klein aan maar is ijzersterk in de omgang met grote gebeurtenissen. Net als het bejubelde “Sophie Scholl” uit 2005 is dit een ontroerend verhaal dat kan bogen op een indrukwekkende cast vol jong talent. Een absolute must !



Regie: Lars Kraume
Scenario: Lars Kraume naar het boek van Dietrich Gartska
Fotografie: Jens Harant
Muziek: Christoph Kaiser
Montage:
Vertolking: Leonard Scheicker (Theo),, Tom Grumenz (Kurt), Lena Klenke (Lena), Jonas Dassler (Erik) e.a.

<< terug




Woman at war

Speels verfrissend, poëtisch absurd, eigenzinnig creatief, sfeervol surrealistisch, spannend energiek, luchtig spannend… het zijn maar een paar uitspraken die deze IJslandse film typeren over een 50-jarige alleenstaande vrouw die als een volleerd eco-terroriste de strijd aanbindt tegen de industrialisering van haar geliefde IJslandse natuur. De regisseur, Benedikt Erlingsson, zelf een gelauwerd acteur en theaterregisseur, heeft een uitgesproken voorkeur voor de klassieke Griekse tragedies en komedies. Ze bieden hem de stof en de structuur om ernstige onderwerpen aan te snijden in een verhaal met diepgang en… een glimlach. Verder geeft hij de toeschouwer de raad de film niet trachten te categoriseren als politieke komedie, ecologische satire, sociaal drama, feelgood film… maar “alles gezwind over je heen te laten komen”.

In de stad is Hella een populaire koorleidster die eenieders hart weet te verwarmen met haar minzame glimlach en haar ongebreidelde energie. Maar op het platteland heeft zij door de pers de bijnaam “Mountain Woman” verworven. Een anoniem figuur die, Robin Hood of de Griekse godin Artemis indachtig, met pijl en boog elektriciteitskabels vernietigt in een persoonlijke kruistocht tegen de snel groeiende maar vervuilende aluminiumindustrie. Dat komt erg ongelegen voor de overheid, aangezien er grote Chinese investeringen op til zijn. De media staan bol van de geruchten over wie er achter de aanslagen zou kunnen zitten. Het werk van een politiek of religieus gedreven fanaticus ? Zelfs de Amerikaanse CIA wordt ingeschakeld. Een door IJsland fietsende jonge Zuid-Amerikaan in Che Guevara T-shirt is al snel verdacht. De enige die haar identiteit kent is Baldvin, een lid van haar koor die in het ministerie zetelt en haar regelmatig verse informatie doorgeeft. De Chinezen dreigen hun investeringen terug in te trekken. Hoogtijd voor Hella om haar ecologisch manifest publiekelijk te verspreiden, wat de bijhorende klopjacht van de overheid op gang brengt. En dan krijgt Hella op een dag bericht dat haar aanvraag tot adoptie van een Oekraïens weeskind kan vervuld worden. Een verscheurend dilemma: zal zij ervoor kiezen haar strijd voor moeder aarde verder te zetten of laat zij haar kinderwens primeren?

Heel wat ernstige thema’s dus in deze op het eerste gezicht zeer urgente film die oproept tot een noodzakelijk debat over hoe de wereld dient te veranderen. Tot hoever kan het milieuactivisme gedreven worden ? Heiligt het doel altijd de middelen ? Heeft men het recht om te handelen wanneer het bestaan van de maatschappij op lange termijn wordt bedreigd, ook als dat ingaat tegen de geschreven wetten ? Kan geweld gerechtvaardigd worden of moet de strijd geweldloos blijven ? Hoe wordt de publieke opinie gemanipuleerd door de overheid en de media ? Waarom worden er altijd zondebokken gezocht bij de vreemdelingen ? Komt de redding van onze planeet van sterke vrouwen, vaak antiheldinnen?

Maar elke neiging tot overdramatisering of belerend activisme wordt “op zijn IJslands” gecounterd met onderkoelde humor, kurkdroge communicatie, surrealistische taferelen en absurde knipogen. Hierbij vallen de overweldigende natuur en de prettig gestoorde invloed die ze heeft op de hedendaagse IJslandse cultuur niet weg te cijferen.

De meest opvallende filmische ingreep zijn echter de drie muzikanten die op de meest onverwachte momenten optreden en de filmmuziek live in het decor spelen. Uiteindelijk zal het driekoppig bandje zelfs bijna tussenkomen in het verhaal. Niet schrikken wanneer zij plots zelfs vervangen worden door een Oekraïens vrouwenkoor ! Wilde de regisseur daarmee duidelijk maken dat de muziek evengoed een rol speelt in de sfeerzetting dan de natuur en dat IJsland een muzikale cultuur heeft die verder reikt dan de klankband? Natuurlijk roept deze techniek reminiscenties op aan het klassieke Griekse koor dat de emoties van de hoofdpersonages kracht bij zet en ook commentaar geeft op het verloop van de handelingen.

“Woman at war” leest als een spannende thriller maar is anderzijds ontroerend mooi in zijn eenvoud. De regisseur speelt voortdurend met de clichés van de actiefilm waarbij hij verwijst naar verschillende genres en teruggrijpt naar de klassieke literatuur en mythologie. Zijn glasheldere verteltoon biedt alle ruimte om de dubbele en driedubbele bodems nu eens subtiel dan weer pijnlijk chargerend of met scherpe ironie voelbaar te maken. Hij slaagt erin om wereldproblemen op menselijke schaal en met de nodige aandacht voor de lokale identiteit aan te kaarten. Daarbij vraagt hij evenveel respect voor een universele strijd als voor de eigenheid van zijn vaderland. Voor GAMMA de ontdekking van het voorbije filmjaar! Een unieke filmbelevenis wacht u, beste toeschouwer!



Regie: Benedikt Erlingsson
Scenario: Benedikt Erlingsson
Fotografie: Bergsteinn Björgülfsson
Muziek: David Thör Jönsson
Montage:
Vertolking: Halldora Geirhardsdottir (Halla / Asa, Johann Sigurdarson (Sveinbjörn), Juan Camillo Roman Estrada (Juan Camillo), e.a.


<< terug




Dolor y gloria (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)

De wereldberoemde Spaanse regisseur Pedro Almodovar is vorig jaar 70 jaar geworden en dat zullen we geweten hebben ! Dat hij zijn extravagante en vaak provocerende melodrama’s en komedies uit zijn beginjaren voor goed vaarwel gezegd had wisten we al dank zij de meer ingetogen en persoonlijke films Volver (2006) en Julieta (2016). Dolor y Gloria (pijn en roem) is een tedere, semi-autobiografische film waarin de regisseur met veel melancholie terugkijkt naar zijn kinderjaren en zijn jeugd, mijmert over zijn geliefden en liefdes, bespiegelingen maakt over zijn filmcarrière… en zich zorgen maakt hoe het nu verder moet. In een subtiel spel worden we als Almodovar-liefhebber voortdurend uitgedaagd om na te gaan wat nu echt en wat fictie is. Subliem!

Het hoofdpersonage Salvador (schitterend vertolkt door Antonio Banderas met wie Almodovar al acht keer samenwerkte) is een vereenzaamde, uitgebluste en op zichzelf gerichte cineast die wegzinkt in herinneringen en heroïnegebruik. Na het overlijden van zijn moeder (opnieuw een glansprestatie van Penelope Cruz, een van Almodovars muzes) en een ingrijpende rugoperatie is hij achtergebleven met emotionele en lichamelijke littekens die maar niet willen helen. Hoewel ook het verleden voor pijn zorgt, is Dolor y Gloria geen afrekening daarmee. Integendeel, de film, en de cinema in het algemeen, blijkt gaandeweg een medicijn dat persoonlijk herstel, hechting en hereniging bewerkstelligt. Uit de verwerking van de trauma’s put de filmmaker opnieuw kracht, wat heilzame perspectieven biedt voor de toekomst. “Meedogend en gecontroleerd afkicken”, noemt Salvadors dokter de weg naar herstel. Ooit beschreef Almodovar zijn geboortestreek als een oord waar niemand oog had voor sensualiteit, levensvreugde of kleurgevoel. Deze rancune is nu verdwenen. Nu plaatst hij er de roots van zijn filmmaken en zijn identiteit, in een grotwoning met dakraam dat uitzicht biedt op een wolkenhemel.

Ook in Dolor y Gloria komen een aantal dada’s van Almodovar aan bod. Stilistisch is de film ook nu weer een typische combinatie van romaneske vertelkunst en esthetisch raffinement. Nostalgische jeugdherinneringen, de openbaring van het eerste erotische verlangen, complexe moeder-zoongesprekken, spiritualiteit, een ontroerend weerzien met een geliefde… alle thema’s baden in zonovergoten decors. De vurige kleuren zijn een uitdrukking van de gevoelswereld van de personages. Als toetje wordt ons een blik gegund in de flat van Almodovar waarin elk detail (boeken, kleren, meubels…) overdacht is. Ook de schilderijen van Jorge Galindo trekken onze aandacht. De aandoenlijke muziek is opnieuw van Alberto Iglesias, de “huiscomponist” van Almodovar. En nee, de regisseur kan het niet laten, ook nu zijn er talrijke referenties naar vorige films en verwijzingen naar andere grootmeesters.

De barokke strijdbaarheid en de hectische toestanden uit veel van de vorige films hebben plaats gemaakt voor ingetogenheid en serene bespiegeling in deze “autofictie”. Misschien moet de film zelfs niet gezien worden als een semi-autobiografie. Misschien zit hij vol met dingen die Almodovar ooit wilde zeggen maar nooit gezegd heeft. En met dingen die hij wilde doen, maar nooit gedaan heeft. Het zal een mysterie blijven. Maar het lijdt geen twijfel dat de film in de eerste plaats gaat over vergiffenis en verzoening, met zichzelf en anderen, met zijn moeder, zijn minnaars, zijn acteurs… Alweer een rijke film van de Spaanse grootmeester. Voor fijnproevers!


Regie: Pedro Almodovar
Scenario: Pedro Almodovar
Fotografie: José Luis Alcaine
Muziek: Alberto Iglesias
Montage:
Vertolking: Antonio Banderas (Salvador), Penelope Cruz (Jacinta), Leonardo Sbaraglia (Federico), e.a.

<< terug





Call me by your name (Afgelast wegens epidemie COVID-19 virus)

Tekst volgt...



Regie:
Scenario:
Fotografie:
Muziek:
Montage:
Vertolking:

<< terug